Sunnah4Holland

<< Terug naar alle verhalen

Ooit ontmoette ik een Turkse broeder.  Hij studeerde aan de UvA en leefde bij zijn familie thuis. Ik leerde hem kennen via het internet; ikzelf had een baan en zorgde voor mijn kind.

Vervolgens waren wij “islamitisch getrouwd”, zijn ouders mocht ik nooit zien. Op de nikah was heel mijn familie er, maar van zijn kant kwam niemand. Op een dag ging zijn telefoon, en ik nam die op. Het bleek om een mannenstem te gaan die vroeg wie ik was. Toen ik vertelde dat ik zijn vrouw was vertelde hij me dat hij helemaal niets afwist van “ons” huwelijk. Tegen mij had de broeder verteld dat hij het wél had doorgegeven aan zijn familie. Op de vraag waarom hij niets had verteld, had hij gezegd dat zijn familie mij (Marokkaanse vrouw) niet zouden accepteren, omdat ik al kinderen had uit een ander huwelijk. Zijn ouders wilden niets meer met hem te maken hebben en ik voelde me bedrogen.

Maar ik dacht ik kan toch niet weer scheiden en liet alles op me afkomen.

Hij stopte met werk en studie, bleef altijd thuis en toen begonnen de problemen zich op te stapelen. Ik merkte dat ik was getrouwd met iemand die geen enkele verantwoordelijkheden op zich nam.

Ik was niet welkom bij zijn ouders ook nooit geweest Vanaf die tijd begonnen de ruzies tussen ons, ik werd zwanger van onze eerste kindje maar na 8 weken kreeg ik een miskraam,mede door de stress , ik werkte en ging na school en bij thuiskom zat er een man die alleen computer spelletjes kon spelen.
Tot die tijd heb ik gewerkt en voor het gezin gezorgd. Hij deed helemaal niets omdat hij paniek aanvallen had en straatvrees: iedere keer was er wel iets met hem.

Ik probeerde hulp voor hem te zoeken allerlei Imams kwamen broeders van straat-dawah er is zelfs een filmpje gemaakt bij you -tube over een ziekenbezoek, ik als zuster bracht hem in contact met veel broeders om hem te helpen, ging na de huisartsen en regelde dat er 1 keer in de week een psycholoog bij hem kwam om te praten ook regelde ik de Wajong voor hem zodat hij een eigen inkomen had aangezien ik 2 jaar lang alleen met mijn inkomen het gezin onderhield.
Al die tijd heb ik geprobeerd zijn ouders bij ons gezin te betrekken bv geboorte feestjes of vragen of ze mee wilde als ik met de kinderen iets leuks deed met de kinderen, maar nee er kwam geen enkele gehoor zelfs niet bij de geboorte feesten was er niemand van zijn familie erbij. Zelfs niet toen ik zijn moeder vroeg wetend dat ze mij niet mag of ze getuige kon zijn toen wij voor de wet gingen trouwen maar nee ik was absoluut niet welkom of geaccepteerd. Ik heb hem aangespoord om de relatie met zijn ouders weer te herstellen, ik zij toen tegen hem het kan je helpen bij je ziekte als je meer na je ouders zal gaan en je relatie met hun goed komt.

Ik belde toen zijn vader op en zij oke jullie mogen mij niet maar dit is wel je zoon help hem want hij gaat lang niet na buiten Alhamdoelillah zijn vader begreep het en nam contact op met zijn zoon, vanaf die tijd alleen maar ruzie met hem, ik werkte 7 dagen in de week ik was oververmoeid maar het was niet genoeg voor hem: hij wou dat ik letterlijk alles deed dus denk hier bij werken boodschappen halen vuilnis na buiten brengen papieren regelen koken huishouding wassing draaien deed ik dat niet werd ik uitgemaakt voor de meeste vreselijke woorden en dit elke dag er was totaal geen waardering ik voelde mij zo slecht hij gaf je het gevoel alsof ik heel slecht ben en hij is heel goed in zijn woorden hij haalde zijn vrienden en zij toen tegen hun zie je wat voor vrouw ik heb ze doet niet eens de huishouding wisten deze vrienden ook dat ik 8 uur per dag werkte met zwaar gehandicapten en dat ik ook een mens ben die niet alles kan doen en dat hij hele dag alleen was en deed letterlijk niks zelf zijn eigen kopje bracht die niet na de keuken , ik werd vernederd bij iedereen ik werd belachelijke gemaakt.

Hij had een nieuwe hobby kleding spullen bestellen zoveel mogelijke kleding en besteedde uren achter de internet als zijn Wajong binnen kwam was het binnen 3 dagen helemaal op hij was zo gewend dat ik eten en drinken vaste lasten zou gaan betalen veel computerspelletjes alles draaide alleen om hem, niemand dacht aan mij wat ik allemaal deed de vrouwen taken mannen taken ik was man en vrouw ik was totaal een slaaf en zo werd ik ook behandeld.
Vanaf november 2013 ging hij vaak na zijn ouders. Uiteindelijk ging hij iedere weekend en nam hij de kinderen mee en verbleef daar soms weken.
Als ik belde werd er opgehangen als ik vroeg wanneer kom je na huis jij bent slecht je zou voor alles regelen en dat doe je niet je bent een slecht vrouw een slechte mens ik hou niet meer van jouw heb ik ook nooit gedaan ik werd toen van alles uitgemaakt.op een gegeven moment ga je ook geloven dat je echt slecht bent.
Ik nam het hem kwalijk dat ik al de jaren voor het gezin gezorgd had, financiën had geregeld, dat ik mij kapot heb gewerkt en dit mijn dank is dat ik zo word behandeld.
In zijn ziekte Allah3oem of die echt ziek was iedereen liet hem in de steek zijn ouders familie zijn zogenaamde beste vrienden iedereen ik was er voor hem maar als alles al voor je regelt is heb je mij niet meer nodig.

In januari 2014 zei ik dat het beter was als we uit elkaar gingen, ik voelde me helemaal als een slaaf ik werd niet als een vrouw behandeld ik werd niet gewaardeerd alles moest om hem gaan niemand vroeg hoe het met mij ging: hijzelf moest op de eerste plek staan.
Hij schold me dagelijks uit en hij begon te slaan. Op 7 maart 2014 zijn we na een hooglopende ruzie uit elkaar gegaan. Ik was in die tijd 7 maanden zwanger en we stonden op het punt om te verhuizen.
De afspraak was dat ik na mijn werk dat hij en zijn spullen weg zouden zijn.
Maar toen ik thuis kwam had hij het helemaal huis in elkaar geslagen deuren kelderdeur de hele huis was een grote puinhoop meteen bij binnenkomst zag ik tientallen lege dozen hij had tientallen nieuwe schoenen de schoenen nam die mee en de puin liet die achter,wat een respectloze actie.
De afspraak was dat we de woning binnen 3 weken kaal zouden opleveren.
Ik heb samen met andere de hele huis weer opgeknapt en toonbaar was,want was dit niet zo dan moest ik 5000 euro betalen en het was een grote puinhoop om bij de huis te komen moest ik 6 trappen omhoog lopen met een zwanger buik van 7 maanden en me familie was niet eens in Nederland erger kon het niet zijn Alhamdoelillah
Ook had hij heel veel spullen goeie spullen meegenomen.
Vanaf die tijd is hij begonnen met te zeggen dat ik afstand moet nemen van die kinderen dat ik na de rechtbank moest gaan waar ik een afstandsverklaring moest doen hij dacht ze heeft geen familie hoogzwanger midden in een verhuizing dat zal ze wel doen op zwakke momenten moet je juist goed oppassen voor mensen omdat hij vond dat hij ze een betere opvoeding kon geven,namelijk de “Turkse” opvoeding die hij beter vond dan mijn opvoeding.
Ook zijn ouders hebben een grote rol in dit proces gespeeld ze wilde dat hij van mij ging scheiden anders zou zijn vader na de gemeente gaan en zeggen dat hij hun zoon niet meer is.
Ze deden letterlijk alles om mij buitenspel te zetten en ook om mijn kinderen te hebben.

Ik werd bedreigt met de kinderbescherming jeugdzorg noem maar op van alles .
De nieuwe woning waar ik heen moest gaan was helemaal leeg dankzij een actie via chiwatt bladi kwamen er allerlei zusters en broeders die ik niet kenden mij helpen, ik was ze ontzettend dankbaar ,maar ik was gebroken van de ouwe woning die kaal opgeleverd moest worden ik kon niet iedereen bedanken want mensen kwamen en gingen helaas heb ik met niemand contact kunnen houden moge Allah die mensen belonen want zonder die actie dan zaten ik en mijn kinderen letterlijk in een kaal woning, aangezien hij de gemeente had opgebeld dat we uit elkaar zijn en dat ik een aparte aanvraag moest gaan doen en bleek ook toen ik de gemeente opbelde voor inrichtingskosten moest ik 2 maanden wachtte omdat ik een nieuwe aanvraag moest doen.

Daarna woonde ik met plezier in mijn nieuwe woning.
Kinderen die ik met hem had zag ik niet en sprak ik niet totdat er een uitspraak kwam van de rechter dat ze terug na hun moeder moesten, na 7 weken zag ik ze weer Alhamdoelillah.
Uit een voorlopige voorziening was de afspraak dat de kinderen door de weeks bij moeder en in het weekend bij vader.
Toen mijn zoontje werd geboren mijn ongeboren zoontje wat had ik zoveel meegemaakt met hem door zijn trappen kreeg ik meer energie ik smeekte Allah toen om mij een makkelijke bevalling tegeven want ik was oververmoeid en Alhamdoelllah Allah heeft mijn DUA verhoort.

Ik was zo boos als je gaat scheiden is goed maar laat dan iemand goed achter vooral als die gene hoogzwanger is en midden in een verhuizing zit ik begon hem sms’jes te sturen omdat ik er achterkwam dat hij voor 10,000 euro op mijn naam had besteld bij Wehkamp en Neckermann al mijn boosheid wou ik kwijt en stuurden hem smsjes (gescheld etc) domme fout van mij later hoorden ik dat hij na de politie was gegaan om aangifte te doen van stalking en deed hij een zorgmeldingen bij jeugdzorg en liet hij smsjes zien bij broeders van zie je wel kijk wat een slechte vrouw.
Politie belde mij toen op ik legde alles uit en die zeiden mij nu begrijp ik je boosheid stuur geen smsjes meer mevr want hij kan alles tegen je gebruiken.
De boosheid voel ik nog steeds raak de boosheid niet kwijt als je zoveel voor een persoon hebt gedaan en het word niet gewaardeerd je word behandeld alsof je een monster bent je krijgt een gevoel van je bent niks weet je hoe dat voelt als je daarna een paar harde trappen achter aan krijgt.

Elke weekend als hij ze kwam halen werd ik bedreigt en uitgescholden , voorbeelden hiervan zijn ik maakte de deur open hij zet de voet tussen mijn deur keek me aan en zij ik ga jouw vermoorden vieze Marokkaanse straat tuig, andere keer had ik mijn zoontje vast hij kwam al agressief aangelopen en zij keihard bewust zodat de buren alles konden meeluisteren hij lijkt helemaal niet op mij is hij wel mijn zoon heb je zekerst met een andere man gedaan jij vieze hoer.
Elke weekend ging dit maar door. Paar keer moest de politie ook komen, Mijn oudste kinderen hebben dit allemaal meegemaakt er zit angst en woede bij hun ,hiervoor heb ik ze na de training tussen twee vuren opgegeven. tevens zitten mijn kinderen ook op karate 3 keer per week om hun frustratie kwijt te raken want ik merkte aan mijn kind dat er veel woede in zit en enkele keren herhalen hun vooral als hij voor de deur kwam wacht maar als ik groot ben en me kind zegt dit niet zomaar ze zeggen dit met volle overtuiging en dat is wat mij nog meer zorgen maakte want kleine kinderen worden ook groot en sommige kinderen vergeten niks.

In het weekend voor de rechtszitting van 7 januari 2015 kwam hij zijn kinderen ophalen.
Via de intercom zei hij dat als op de rechtszitting besloten word dat hij zijn kinderen niet meer mocht zien ik al vast maar een verzekering moest afsluiten. Ik vroeg hem wat bedoel je met een verzekering en hij zij een overlijdensverzekering.

Ik vond het vreselijk dat het iedere weekend zo moest dat ik erg bang was en dat ik er niet mee tegen kon ik werd er ziek van die intimidatie die onderdrukking die beledigingen en wat erger was wat je allemaal voor deze persoon hebt gedaan ik heb niet een week of een maand ik heb meer dan 3 jaar volledig voor hem gezorgd en is dit hoe ik word behandeld is dit de dank ik heb toen besloten om te zeggen neem de kinderen maar ik heb helemaal niks gezegd in de rechtszaal , er is zoveel gebeurd dat ik het niet allemaal kan opschrijven.
De rechter had mijn verzoek geaccepteerd iedere weekend en de vakantie periodes.
Later die dag zij een zuster kijk eens op zijn pagina hij had een bericht geplaatsd ( Allahoe Akhar ze heeft haar kinderen afgestaan mijn ex gaat hertrouwen takbier ik zoek een nieuwe moeder voor mijn kinderen de boosheid de onrecht wat ik toen voelde is met geen enkele woorden te beschrijven, trouwen absoluut niet wat een leugens worden er verteld en ik zag die reactie van anderen wat een moeder zo zielig voor de andere man de kinderen zijn beter af en takbier allahhoe akbar etc ) ik richtte me tot Allah en deed Dua Allah u kent de waarheid Allah ik zal getuigen in de dag des oordeels.

Alhamdoelillah dat ik dit heb meegemaakt mijn ogen zijn geopend voel mij zo stom en naïef en gebruikt waar was ik al die tijd ik kan wel zeggen waarom waarom maar nu zeg ik Alhamdoelillah ben ik nu bevrijd van een cliënt had ik maar eerder afstand genomen al in het begin verleden kan je niet meer terug halen.

Mijn verhaal gaat nog dieper is te veel om op te noemen.
Dit is mijn verhaal in het kort aan jullie.

 

Moge Allah de Verhevene, iedereen geven wat diegene verdient in dit leven en in het hiernamaals!

 

<< Terug naar alle verhalen

De Olympische spelen van 2014, we hebben er allemaal van gehoord. Wat we echter niet vaak te horen krijgen, is dat de Russische agressie jegens de moslims de afgelopen eeuwen vrijwel ongekend is. Dagestan, Tsjetjenië en Tsjerkessië: allemaal hebben ze ermee te maken gehad.

Er zijn reeds enkele nieuwsberichten hierover de deur uit gedaan door onder andere de NOS, maar er is meer. Kijk deze zaterdag om 12:05 op Nederland 2 naar de Moslim Omroep.  In de uitzending zal Jenetay Hatko een boekje open doen over de misdaden jegens de Tsjerkessen.

Een van de meest tragische gebeurtenissen in de islamitische geschiedenis was het verlies van Al-Andalus. Het Iberisch schiereiland was eeuwenlang islamitisch eigendom met islamitische leiders en een bevolking die op een bepaald moment uit meer dan 5 miljoen moslims bestond. De islamitische leiders bouwden een moderne, beschaafde samenleving op die gebaseerd was op geloof en kennis. In het jaar 900 waren er in de hoofdstad Cordoba wegen, ziekenhuizen en straatverlichting doorheen de hele stad te vinden.

In diezelfde periode bezat de grootste christelijke Europese bibliotheek maar 600 boeken terwijl Cordoba’s kalligrafen meer dan 6000 boeken per jaar produceerden. Al-Andalus was het toonvoorbeeld van een goed functionerende multiculturele samenleving waarin moslims, joden en christenen vredig naast elkaar woonden.

Deze bijna utopische samenleving bleef niet eeuwig bestaan. Tijdens de zogenaamde Reconquista (11^de– 15^de eeuw) door de christenen werden de moslims in Spanje een gemarginaliseerde groep. In 1492, na de verovering van de laatste islamitische staat Granada, werden de moslims met een nieuwe realiteit geconfronteerd, namelijk de genocide.

 

Bezetting

Na de val van Granada in 1492 dachten de meeste moslims dat het ging om een kleine tegenslag en dat moslimlegers uit Afrika hen snel te hulp zouden schieten om Granada te heroveren. Het nieuwe katholieke koningspaar Ferdinand II en Isabella van Castilië hadden echter andere plannen.

Al snel maakte het paar haar religieuze intenties duidelijk. In maart 1492 vaardigden ze het Verdrijvingsedict uit dat de joden dwong het land te verlaten. Honderdduizenden joden werden het land uitgezet en opgenomen door het Ottomaanse Rijk. Bayezid II, de sultan van het Ottomaanse Rijk, stuurde de Ottomaanse vloot om hen te doen ontsnappen aan de massamoord die hen te wachten stond in Spanje.

De moslims werden evenmin gespaard en ondergingen hetzelfde lot als de joden. In 1492 waren er zo’n 500.000 moslims in Spanje. De Katholieke kerk maakte er prioriteit van om hen te bekeren tot het christendom.

De eerste poging tot bekering was via omkoping. Bekeerlingen werden overladen met geschenken, geld en stukken land. Deze ‘vriendelijke’ methode bleek onsuccesvol, omdat de meesten na de geschenken tot het islamitische geloof waren teruggekeerd.

 

Opstand

Wanneer het in 1400 duidelijk werd dat de moslims zich meer vasthechtten aan hun godsdienst dan aan rijkdom, veranderden de Spaanse heersers hun aanpak. In 1499 werd kardinaal Franciso Jimenez de Cisernos naar Spanje gestuurd om het bekeringsproces te ‘versnellen’. Cisernos’ methode was gebaseerd op zijn volgende uitspraak: ‘Als de ongelovigen [moslims] zich niet vrijwillig tot het christendom willen bekeren, dan moeten ze ertoe worden gedwongen.’ Hij verbrandde al de Arabische manuscripten (behalve de medische), martelde de moslims en nam hun bezittingen in beslag om hen te overtuigen tot bekering. Diegenen die alsnog weigerden kregen een gevangenisstraf.

Deze dwangbekering bracht al snel onbedoelde gevolgen met zich mee voor Spanje. In reactie kwamen de moslims, vooral diegenen die in Granada woonden, in opstand. Ze protesteerden op straat en dreigden ermee om het tirannieke bewind van de christenen omver te werpen en het te vervangen door een islamitische staat. Het Spaanse koningspaar en Cisernos reageerden onmiddellijk op de dreigementen. Ze gaven de opstandelingen van Granada twee opties: bekeren of de dood. De meerderheid koos om zich te verzoenen met de Kerk, maar thuis zetten de ‘bekeerlingen’ hun religie ondergronds voort.

Diegenen die weigerden, zochten hun toevlucht in het rotsachtige Alpajurras-gebergte ten zuiden van Spanje, wat het voor de Christenen bemoeilijkte om ze uit te roeien. De rebellen hadden geen duidelijke strategie of leider. Ze waren verenigd door hun geloof in de Islam en hun weerstand tegen de christelijke heerschappij.

Christelijke soldaten vielen de moslimsteden regelmatig aan in een poging om hen te bekeren. De islamitische rebellen, die niet zo goed uitgerust of getraind waren als de christelijke soldaten, waren niet altijd in staat om de aanvallen tegen te houden. In 1502 kwam er dan ook een eind aan de opstand en moesten de moslims officieel kiezen tussen bekeren, Spanje verlaten of sterven. Sommigen vluchtten naar Noord-Afrika of vochten tot de dood. Anderen bekeerden zich tot het christendom, maar behielden hun ware geloofsovertuiging verborgen.

 

Ondergedoken

De Spaanse islamitische populatie ging ten onder in 1502. Ze moesten hun geloof in het geheim belijden om te voorkomen dat ze vermoord werden door de Spaanse autoriteiten. Deze bekeerde moslims, die Morisken werden genoemd door de Spanjaarden, werden goed in de gaten gehouden.

De Spaanse regering legde de morisken strenge regels op om te voorkomen dat ze in het geheim hun geloof zouden belijden. Zo moesten ze hun huisdeuren van donderdagavond tot vrijdagmorgen open houden ter controle. Elke moslim die betrapt werd op het lezen van de koran of het verrichten van de wudu (kleine wassing) kon onmiddellijk vermoord worden. Daarnaast waren maatschappelijke activiteiten van de Islam zoals het gezamenlijk bidden, het geven van aalmoezen en het verrichten van de hadj ook verboden. Toch wisten de morisken onder deze moeilijke omstandigheden hun geloof decennialang in stilte te belijden.

 

Uiteindelijke uitzetting

De morisken deden hun uiterste best om te verbergen dat ze nog steeds praktiseerden, maar de christelijke koningen twijfelden aan de geloofszekerheid van de ‘bekeerlingen’. In 1609, nadat de moslims al meer dan 100 jaar hun geloof beleden in het geheim, werd er een edict uitgevaardigd dat alle morisken uit Spanje verdreef. De morisken kregen drie dagen om het land te verlaten om vervolgens te worden getransporteerd naar Noord-Afrika of het Ottomaanse Rijk.

[one_half]  [/one_half][one_half_last]De morisken werden met harde hand verdreven. De Spaanse regering riep op tot genocide van de moslims en ’terrorisme’. Zij maakte het zeer duidelijk dat de moslims met geweld moesten worden verjaagd. Dus werden hun bezittingen geplunderd en hun kinderen ontvoerd om ze als christenen op te voeden. Soldaten en gewone burgers maakten er zelfs een spel van om de morisken te vermoorden die onderweg waren naar de kust. Zelfs wanneer ze al op de schepen zaten die hen zouden brengen naar hun nieuwe bestemming werden ze nog steeds belaagd. Sterker nog, de morisken werden aan boord verkracht, vermoord en bestolen door de zeilers. [/one_half_last]

Desondanks waren ze nu ‘vrij’ en konden ze voor de eerste keer in 100 jaar zonder vrees hun geloof belijden en openlijk bidden in Spanje. De adhaan (oproep tot het gebed) weerklonk in de bergen terwijl ze het land verlieten.

De meeste morisken hadden het moeilijk met het vertrek uit Spanje. Spanje was immers hun thuisland geweest gedurende een lange tijd. De morisken ondervonden dan ook een enorme cultuurschok toen ze op hun nieuwe bestemmingen aankwamen. Velen probeerden naar Spanje terug te keren, maar de meesten faalden in hun poging.

In 1614 vertrokken de laatste morisken uit Spanje en werd het Iberisch Schiereiland islam-vrij. Het gevolg voor Spanje van deze uitzuiveringsprocedure was enorm. De Spaanse economie had het moeilijk, omdat een groot deel van de beroepsbevolking weg was en de belastingen daalden.

In Noord-Afrika deden de islamitische heersers hun uiterste best om de honderdduizenden vluchtelingen zo goed mogelijk op te vangen, maar ze konden niet veel voor hen betekenen. De morisken probeerden eeuwenlang om zich te assimileren in de maatschappij, maar ze behielden wel hun unieke Andalusische identiteit.

 

[one_half]  [/one_half][one_half_last]Tot op heden zijn er verschillende regio’s in Noord-Afrika waar deze identiteit nog sterk aanwezig is en de herinnering van het ooit islamitische Spanje in leven houden. Ze herinneren ons aan de roemruchte geschiedenis van het Iberisch schiereiland evenals aan de tragische verdrijving in één van de grootste genocides die Europa ooit heeft gekend.[/one_half_last]

 

Bibliography:Carr, Matthew. Blood and Faith: The Purging of Muslim Spain. New York: The New Press, 2009. Print. Ochsenwald, W., & Fisher, S. (2003). The Middle East: A History. (6th ed.). New York: McGraw-Hill.

Bron: http://lostislamichistory.com

Mijn bekeringsverhaal (13 jan 2014)

Ik ben Aicha (Manon) en ben 43 jaar oud. Ik ben opgegroeid in een rooms katholiek gezin, al deden we niets aan het geloof. Ik ben op mijn 16e mijn eerste man tegen gekomen die uit Tunesië kwam. Op mijn 18e ben ik met hem getrouwd mede omdat hij geen verblijfsvergunning had en hier niet langer kon blijven. Helaas was dat een gewelddadig huwelijk met emotionele mishandeling onder het mom van de islam moest ik dingen doen, maar ik was geen moslima.

Na 6 jaar van mishandeling enz. hield ik het voor gezien en ben weggelopen en de scheiding aangevraagd. Ik ben toen in een blijf van mijn lijf huis geweest totdat ik kort erna mijn 2e man tegenkwam, hij was een Nederlander, en al snel ging samenwonen en  kort daarna werd ik zwanger en zijn we getrouwd. Mijn zoon is na een moeilijke bevalling, waarbij ik bijna overleden was, geboren en ik kreeg bekkeninstabiliteit en een postnatale depressie.

Ik heb toen een zelfmoordpoging gedaan en mijn man vond mij op tijd. Daarna vond hij het voor mij beter dat ik een tijdje rust nam en me op liet nemen in een psychiatrisch centrum. Ik heb daar een half jaar gezeten terwijl mijn ouders voor mijn zoon zorgden. Toen ik weer thuis kwam bleek hij een andere vriendin te hebben en hij wilde scheiden. Ik kon gaan met een tas vol kleding en zonder mijn zoon. Ik heb daarna mijn zoon van de peuterspeelzaal opgehaald en bij mij gehouden. Mijn ex-man spande een rechtszaak aan en haalde de kinderbescherming erbij en uiteindelijk heeft hij de zaak gewonnen, omdat hij zei dat ik mentaal niet stabiel was en opgenomen was geweest. Dus mijn zoon moest ik bij hem laten. Ik had het gevoel dat ik alles kwijt was en ben toen gaan feesten, drinken en ging drugs gebruiken. Daardoor kreeg ik veel schulden omdat er niets meer betaald werd.

Tijdens het uitgaan leerde ik mijn ex vriend kennen en ben al snel bij hem ingetrokken in Amsterdam. Hij dronk nog meer als ik en heeft me meerdere malen buitengezet waarna ik mijn ouders belde die me kwamen halen. Dat ging door tot 2010 ongeveer. Toen ben ik weggegaan omdat ik ging denken dat dit niet het leven was wat ik wilde. Ik ben toen bij mijn ouders ingetrokken en heb toen alle schulden afbetaald. Bij mijn ouders kwam ik tot rust en ging bijna nooit meer uit of iets dergelijks. Ik heb 3,5 jaar bij hun gewoond tot ik een appartement aangeboden kreeg. Daar was ik heel blij mee omdat ik toen echt mijn eigen gang kon gaan. Ik ben me toen gaan beseffen dat er meer moet zijn dan doelloos leven. En ben op onderzoek uitgegaan en leerde mijn huidige partner kennen, die moslim is.

Ik had een aantal vragen voor hem met betrekking op de islam en wat ik wist van mijn eerste man. Hij heeft die vragen beantwoord en zei dat ik het beste zelf op onderzoek kon gaan. Dat heb ik gedaan en heb een afspraak gemaakt in de moskee, daar had ik een gesprek met een moslima en vertelde dat ik meer over de islam wilde weten. Het kwam er op neer dat ik al heel veel wist en veel dingen geloofde wat met de islam te maken heeft. Ik heb eigenlijk zonder dat iemand het wist de shahada uitgesproken. Ik voelde me zo blij. Kort daarna heb ik het aan mijn zoon verteld en die was heel verbaasd maar vond dat ik zelf moet weten wat ik doe. Ik heb het een jaar voor mezelf gehouden en vond het toen tijd om het aan mijn ouders te vertellen, wat ik heel moeilijk vond omdat ik wist hoe zij erover dachten.  Ik heb het eerst aan mijn moeder verteld en die werd best boos en zei dat het door mijn partner kwam, maar ik heb toen uitgelegd dat hij me niet kon dwingen omdat hij in Tokio woont en dat dit was wat ik zelf wilde. Mijn moeder heeft het aan mijn vader verteld en die dacht dat het een fase was. Dat ging goed totdat ik iftar in de moskee had en me helemaal bedekt had.

Ik kwam thuis en toen stond mijn vader voor de deur. Hij was echt heel boos en ik denk dat toen het kwartje viel of wat het inhield en dat ik dingen niet meer doe als ik ze deed. Ik ben de volgende dag gewoon naar mijn ouders  gegaan en heb gedaan of er niets aan de hand was. Mijn vader begon er weer over en wilde er niets mee te maken hebben en zou nooit meer een voet in mijn huis zetten. Smiddags heb ik mijn moeder gebeld om boodschappen te gaan doen en toen vroeg mijn vader aan mijn moeder of ik nog boos was. Uiteraard was ik niet boos en ik begreep hun reactie. Mijn moeder zei wel dat als ik een hoofddoek zou gaan dragen ik niet bij hun in huis hoefde te komen en dat vind ze helaas nog steeds, al zijn ze wel een beetje bijgedraaid.

Ik draag mijn hoofddoek wel maar helaas alleen op momenten dat ik niet naar mijn ouders ga. Ik wil hun niet verliezen, want ze zijn best belangrijk voor me. In sha allah komt het in de toekomst goed en kan ik gewoon mijn hijaab dragen als ik naar hun toega.

Dit is mijn verhaal en in sha Allah help ik andere bekeerlingen hiermee.

 

Onder de moslims én niet-moslims heerst veel onwetendheid als het gaat om de ‘bekende’ zwarte vlag van Al-Qaeda. 

De één meldt dat het een terroristische Al-Qaeda vlag is, terwijl de ander meent dat het een algemene vlag is, bedoeld voor alle moslims. We zullen in dit nieuwsbericht wat historische feiten aanhalen die ons uitleg geven over de functie van deze vlag.

Islam: De Islam is een monotheïstische religie.  Anders dan bij het huidige christendom, geloven moslims niet in twee of drie ‘Goden’ (entiteiten). Moslims aanbidden de Énige Heer, Allah de Verhevene. Het geloof in de Eenheid van Allah is de eerste pilaar van de Islam. Dit onderscheidt ons immers van de poly- en atheïsten.

[two_third]De Zegel van de Profeet: De Profeet Mohammed (vrede zij met hem) had naar verluid een zilveren ring. De ring (zegel van de Profeet) bevatte volgens betrouwbare overleveringen de woorden ‘Mohammed profeet van Allah’. [/two_third][one_third_last]

[/one_third_last]

Vredestijd & Oorlogstijd: Tijdens oorlogen of in on-islamitisch territorium werden vaak zwarte vlaggen gebruikt (Dar al-Harb). Vredestijd daarentegen, betekende dat de moslims over het algemeen een witte vlag ophesen (Dar as-Salaam).

Strijdveld: Tijdens veldslagen moesten de moslims zich vroeger onderscheiden van de vijand. Hiervoor werd vaak een zwarte vlag gebruikt.

9/11: Na de aanslagen van 11 september keerden de VS en de geallieerden zich tegen een aantal islamitische groeperingen. Om de eenheid onderling en hun ‘kant’ aan te duiden, droegen sommige groepen moslims een zwarte vlag. Soms bevonden zich op de vlag Arabische teksten.

De Saudi-Arabische vlag: De enige nationale vlag in de wereld dat nooit half-stok wordt gehangen, is die van het ‘Koninkrijk’ der Saudi-Arabië. Op de groene vlag staat namelijk de ‘Shahada’, de islamitische getuigenis. De Shahada bevat de volgende tekst:

• ‘La Ilaha Illa Allah, Muhammad Rasul Allah’
• ‘Er is geen godheid dan Allah, Mohammed is de Profeet van Allah’

De eer van de moslims wordt nooit en te nimmer door onszelf geschonden; zelfs niet bij het overlijden van bijvoorbeeld een staatshoofd.

Conclusie: De zwarte vlag (met of zonder tekst erop) is geen “terroristische” vlag, ondanks dat enkele (terroristische) organisaties de vlag dragen. Het is een vlag dat gebruikt werd door onze Profeet Mohammed (vrede zij met hem). Het wordt dus ook door moslims overal ter wereld opgehesen. Vaak staat er de islamitische getuigenis op. De mainstream media schetsen hieromtrent een verkeerd beeld.

Allah weet het best.

Tags: jihad vlag islam islamitische terrorist terroristen vlag flag nusra jn isis aqap aqim isil wat betekent calimero dar salam salaam harb ul moslim moslims irak syrie kalimah shahadah shahada

Na 18 maanden te hebben geleefd in complete blindheid, kreeg een Tunesische pelgrim haar zicht terug nadat ze de Hadj (bedevaart naar Mekka) had verricht.

[two_third]De 70-jarige Nafeesa Al-Qurmazi, moeder van twee jongens en drie meisjes, is op dit moment dolblij. Ze verliet Tunesië dit jaar voor de Hadj; ze was anderhalf jaar daarvoor blind geraakt door een beroerte. De doktoren gaven haar geen schijn van kans; ze zou nooit meer kunnen zien. [/two_third][one_third_last][/one_third_last]

De vrouw zelf wist wel beter: ‘Ik heb de hoop in Allah nooit opgegeven, ik heb altijd gesmeekt voor het wederkeren van mijn zicht. Ik wilde namelijk Mekka en Madina met mijn eigen ogen zien!’

Onder andere op de berg Arafat verrichte ze smeekbedes. Sindsdien kwam haar zicht beetje bij beetje terug. Toen andere pelgrims in de tenten zagen dat ik aan het huilen was, begonnen ze “Allah is de Grootste” te roepen. Ze wisten hoe laat het was.

De vrouw is erg blij met haar zicht; ze kan nu weer onafhankelijk van anderen doorleven.

[quote type=”center”] Allah heeft me op de beste plaats ter wereld begunstigd! [/quote]

Okaz/Saudi Gazette – Vertaling: Abu Huraira, Sunnah4holland©

We leven in moeilijke tijden.  De Europese Unie heeft een aantal embargo’s ingesteld omtrent Syrië. Veel Nederlanders ondervinden hierdoor last. Niet omdat ze Leopard-tanks willen verkopen aan het regime, nee. Simpelweg omdat we vluchtelingen in nood willen helpen. Het steunen van vluchtelingen in nood is niet meer vanzelfsprekend…

De Nederlandsche Banken doen zeer moeilijk over hulp aan vluchtelingen. De voornaamste klachten komen van (voormalige) cliënten van de ING en Rabobank. Wie een bankrekening wilt openen voor een stichting en zich bij banken aanmeldt, zal nul op het rekest krijgen wanneer zij erachter komen dat men vluchtelingen wilt helpen. Dit is standaardprotocol.  Zelfs als het gaat om hulp aan Turkse vluchtelingenkampen!

Ons advies is om een stichting en haar doelen te ‘veralgemenen’. Verder is het belangrijk om de term ‘Syrië’ (net als Myanmar / Birma / Palestina) zo min mogelijk te gebruiken in de naam of omschrijving van een betaalopdracht. Veel banken zijn namelijk (logischerwijs) achterdochtig dat men het geld wilt gaan gebruiken voor het steunen van het misdadige regime van Bashar Al-Assad of voor het steunen van terroristische groeperingen.

Let wel op: Het gaat hier voornamelijk om transacties van en naar zakelijke bankrekeningen! Particuliere rekeninghouders ondervinden voor zover wij weten geen last van dit ‘probeem’.

CDA-Kamerlid Omtzigt noemt het „bizar” dat banken de regels interpreteren alsof er geen hulp gegeven kan worden aan mensen in Syrië en zelfs niet aan Syrische vluchtelingen in Turkije. „De banken lijken zich te verschuilen. Er is niet eens een wapenembargo meer naar de oppositie in Syrië, laat staan een bankembargo. Ik zal deze banken aanspreken op hun verantwoordelijkheid en het anders in de Kamer aankaarten.”

• http://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/internationale-vrede-en-veiligheid/sancties/sancties-op-syrie
• http://www.refdag.nl/nieuws/economie/banken_weigeren_hulpstichting_voor_syriers_een_betaalrekening_1_752254

Je bent een heel normaal meisje, niet achterlijk, niet intelligent. Je speelt muziek, gaat naar de film af en toe en probeert het beste te maken van je studies. Niets speciaals.

Je leeft in een gezin dat je constant op de vingers tikt. Je kan niets zeggen of doen, of ze hebben er kritiek op. Je ouders zijn gescheiden en hebben elk een nieuwe partner. Je vader heeft 2 jobs en je stiefmoeder kijkt de hele dag TV. Je moeder, waarbij je woont, doet alles om je stom en afhankelijk van haar te houden. Ze liegt en haar nieuwe man, waarmee je niet overeenkomt, slaagt je in elkaar wanneer je iets durft te zeggen, of gewoon omdat hij zich nerveus voelt en iemand wil slaan.

Je gaat naar school, waar je tot de vaststelling bent gekomen dat iedereen je haat. Je praat met mensen, die achter je rug over je gaan roddelen en de grootste leugens over jou vertellen. In het beste geval laten je klasgenoten je met rust, in de dagelijkse situaties treiteren en pesten ze je.

Je hebt enkele vrienden, waarop je steunt en waarvan je denkt dat ze vrienden voor het leven zijn. De reden om niet van het balkon te springen. Helaas kom je tot de conclusie dat ze, eens de middelbare school is beëindigd, hun eigen leven willen leiden en dat jij daar geen deel van uitmaakt. Het contact dat ooit zo hecht was, wordt van de ene op de andere dag verbroken. Je weet niet waarom, je probeert de vriendschappen te herstellen maar helaas zonder resultaat. Je kan niet anders dan gewoon maar verdergaan met je leven.

Je valt regelmatig in depressies en krijgt psychosociale begeleiding om te vermijden dat je doortrapt. Je zelfbeeld is nog lager dan het laagst en je probeert het op te lossen door niet te eten.

Je hebt een vriendje. De vriendschappen falen, dus ga je in de liefde op zoek naar je geluk. Je bent verliefd op die speciale jongen. Helaas komt de relatie al gauw tot een einde, omdat jij je niet klaar voelt om seks te hebben. Je kan niet begrijpen dat iemand op deze wereld je mooi vindt en je schaamt je dood wanneer je je moet uitkleden. Je houdt de boot af en wordt gedumpt. Je blijft hopen om de ware te ontmoeten… Maar het blijft slechts een droom.

In deze situatie bevond ik mij toen ik in contact kwam met islam. Ik zat op de universiteit, wat ik niet wilde. Ik wilde conservatorium doen maar ik mocht niet van thuis. Vragen spookten door mijn hoofd. Neem nu die vreemde meiden met hun lange kleding en hoofddoeken. Waarom zijn zij nooit depressief? Waarom zijn ze zo hecht aan elkaar? Waarom blijven ze altijd lachen, ondanks wat ze meemaken? Waarom zijn ze altijd open en vriendelijk? Ik had amper vrienden dus ik had niets te verliezen toen ik contact zocht met hun groepje. Ik begon te praten met hen, zitten met hen, eten met hen. Ze waren vriendelijk, ze gingen niet roddelen over mij. Ze werden mijn vrienden. Ik wist dat ze geen varkensvlees aten, omdat het niet mocht van hun geloof. Sommigen aten helemaal geen vlees, anderen aten wel rundsvlees en kip. Ik wist niet wat nu precies wel en niet mocht, maar ik stopte met varkensvlees eten. Wat is nu de grote zaak in verband met hun geloof? Wat is de islam? Op een avond toen ik thuiskwam van school, zocht ik op internet op over islam en begon te lezen. Ik weet niet waarom, het gebeurde gewoon. Ik vond en leerde, ik werd zelfs geobsedeerd. Studeren deed ik niet meer, uitgaan ook niet, ik bleef thuis met mijn boeken over islam.

Al gauw kreeg ik het gevoel dat ik wilde bidden. Ik had de pest in dat ik niet wist hoe dat moest. Ik begon ook hierover te leren, en ik begon te bidden.

Ik was zeker dat ik moslim wilde worden. Ik had 2 getuigen nodig voor de geloofsgetuigenis.? Ik vond een ander bekeerd meisje en wist haar te overtuigen om met mij mee te gaan naar de moskee. Daar was een lezing met andere Belgische bekeerlingen. Ik bekeerde in de moskee.

Mijn leven veranderde compleet. Mijn oude kleding gooide ik weg en verving ik door lange, wijde kleding. Een plaats in mijn kast werd speciaal ingewijd voor de hoofddoeken. Varkensvlees at ik niet meer en ik stond ’s nachts op om te bidden.

Mijn ouders wisten niet hoe ze moesten reageren, en sloegen me dan maar in elkaar. Elk element van islam dat in me zat, probeerden ze eruit te kloppen. Ze schopten me terwijl ik aan het bidden was. Doe maar dacht ik, Paradijs zal aan mij zijn, in sha Allah. Ik besloot niet meer weg te rennen van mijn verleden. Ik kreeg heel veel kritiek op mijn geloofsverandering. ‘Vrienden’ lieten mij in de steek. Ik vond het allemaal niet erg, omdat ik dacht dat ik met islam het eeuwige geluk had gevonden. Maar eigenlijk ging de miserie gewoon door.

Op zich had ik wel een mooie kindertijd. Mijn ouders scheidden toen ik nog heel jong was, ik heb ze nooit samen geweten. Elke ochtend kwam mijn vader me bij mijn moeder ophalen en bracht me naar school. Dit werd voorafgegaan door een uitgebreid ontbijt met koffiekoeken en worst. Op school werd ik wel uitgesloten en men liet me doorgaans links liggen, maar dat deerde me niet. Ik was 8 toen ik wetenschappelijke boeken begon te lezen over de ontwikkeling van een embryo, en dikke ‘grotemensenboeken’ over allerlei onderwerpen. De andere kinderen begrepen dit niet, en vonden me daarom maar niets. Toch had ik enkele vriendinnen, en ook toen ik de laatste jaren van het basisonderwijs alleen heb doorgebracht, was ik gelukkig. Ik nam poppen mee of een bal om mezelf bezig te houden tijdens de pauzes. Of soms zat ik gewoon op de grond op mijn vaste plaats, kijkend naar de anderen. Ook hier kon ik van genieten. Al bij al heb ik mijn beste vriend op de lagere school leren kennen en ondanks ups en downs, zijn we na al die jaren nog steeds bevriend.

Mijn vader was welgesteld en ik kreeg alles wat mijn hartje verlangde. Als we boodschappen deden en ik wou een springtouw en ik kon niet kiezen tussen 2 springtouwen, kreeg ik ze allebei. Bij mijn vader had ik een groot barbiehuis en heel wat poppen, met accesoires zoals een poppenauto. Ook bij mijn moeder had ik een kamer vol speelgoed. Mijn moeder was alleen, mijn vader was hertrouwd met een aardige vrouw. Ik heb haar nooit kwaad op me weten te zijn en ze stond altijd klaar om me te helpen en te verzorgen. Als kind had ik een labiele gezondheid, ik was echt een probleemkind. Ettelijke keren bleef mijn stiefmoeder bij mij toen ik aan een klein toestel moest ademen.

Toen ik 6 was, trok mijn stiefvader bij mijn moeder en mij in. Aanvankelijk was hij heel vriendelijk en geduldig. Ik heb hem het leven aardig zuur gemaakt, ik kon het niet hebben dat er een vreemde bij mij en mijn moeder was ingetrokken. Ik sliep bij mijn moeder in bed en moest dit ineens afstaan aan iemand die ik niet kende. Ik draaide na een tijdje bij en toen begon hij met me met de harde hand op te voeden. Regelmatig kreeg ik meppen of werd er aan mijn haar getrokken. Soms werd ik buitengesloten en mocht ik enkele minuten niet meer binnen. Eenmaal tijdens zo’n moment hoorde ik toevallig kinderen spelen in de speeltuin die achter onze garage lag. Ik zat er toch maar te zitten dus ik ging kijken. Hij had het helaas ontdekt en heeft me aan mijn haren terug naar binnen gesleept. Soms kreeg ik de schuld over dingen waar ik niet eens iets van wist. Ook zijn vuisten balde hij regelmatig naar mij of probeerde me in brand te steken. Ik zocht bescherming bij mijn moeder, maar zij duwde me letterlijk in zijn armen zodat ik was overgelaten aan zijn agressie. Nooit heb ik begrepen waarom mijn moeder niet voor me is opgekomen.

De relatie tussen mijn vader en zijn tweede echtgenote eindigde toen ik 12 was. Er kwam een nieuwe vriendin die geboorte gaf aan mijn eerste halfbroer. Zij was 17, ik 12. Toch kwamen we goed overeen. Mijn vader zijn zaak ging overkop en we verhuisden naar een klein appartementje. Ondanks de financiële moeilijkheden hadden we het goed, en ookal moest ik zo afzien bij mijn moeder en op school, ik voelde me gelukkig toen ik bij mijn vader was. Nog altijd deed mijn vader zijn best om mij te geven wat ik verlangde. Ik probeerde zo veel mogelijk bij mijn vader te gaan en zag dit als beloning na een hele week afzien op school en thuis.

Ook die relatie liep op de klippen en maakte plaats voor een heel aantal vriendinnen waar ik het doorgaans wel mee kon vinden. Ik werd ouder, dus ik begon te protesteren tegen relaties met getrouwde vrouwen of geflirt met meerdere vrouwen tegelijk. Na heel wat gescharrel is zijn definitieve partner in het spel gekomen, waarmee hij nog 3 kinderen kreeg. Ze heeft me nooit geslagen of een mes in mijn rug gestoken, maar toch heb ik soms de indruk dat ze me niet moet, vooral door bepaalde opmerkingen. Naarmate de jaren vorderden, voelde ik me steeds meer uitgesloten en een indringer in het nieuwe gezin. Ik sloot me af voor iedereen, had geen echte vrienden. Ik werd constant gepest op de middelbare school, ook nadat ik van school was veranderd. In het dieptepunt van de strijd woog ik nog 45 kg. De ware liefde vinden viel ook aardig tegen. Ik heb grote liefde gekend in mijn jeugd en deze was Maarten, iemand die psychiatrische problemen had en bijgevolg onstabiel was. 1 Keer heeft hij bijvoorbeeld onze relatie verbroken omdat hij ineens pater wou worden. Na al die jaren knipperlichtrelatie had ik er genoeg van, en toen hij het dan – weer eens – beëindigde zei ik dat het toen ook wel definitief was. Zoals de verwachten en te voorzien kwam hij daarna weer met hangende pootjes terug, maar ik ben er nooit meer op ingegaan, hoe graag ik hem ook zag. Niet zo heel lang daarna sprong hij onder een trein en is hij overleden. Ik ben niet naar zijn begrafenis geweest. Het gevoel van liefde en tederheid dat ik miste, verving ik door voeding. Ik vrat me dan ook elke dag vol, met als gevolg dat ik algauw 40 kg was aangekomen. Dit deerde me echter niet, want ik was in contact gekomen met islam en vond dat ware schoonheid binnenin zat, zowel karakter als geloof.

Kort nadat ik bekeerd was, ontmoette ik een leuke moslim van Bangladesh, zijn naam was Zobayer. Ik wou met hem trouwen, maar helaas wou hij niet meer dan een ‘gewone’ relatie, zoals ‘gewone’ Belgen met elkaar hebben. Dit zou uiteindelijk lang blijven aanslepen en mij helemaal kapot maken. Dom als ik ben, heb ik aan deze man mijn maagdelijkheid gegeven aan de leeftijd van 19 jaar. Ik werd heel ongelukkig, aangezien de moslims waarmee ik aanvankelijk bevriend was, hun eigen leven begonnen te leiden en andere moslims die ik ontmoette, sloten me uit de groep. Ze keken neer op mij omdat ik in hun ogen geen echte moslim was, maar slechts een bekeerling. Nog steeds had ik een laag zelfbeeld hierdoor, en bij de Belgische mensen vond ik ook geen steun, zij zagen me als verraadster van mijn eigen land. Zobayer was de enige met wie ik het echt goed kon vinden en die ik echt vertrouwde, maar hij wilde niets meer dan een fysieke relatie. Ik wilde voor het geloof gaan maar ik had de kracht niet om Zobayer uit mijn leven te bannen. Elke dag was voor mij een dilemma en ik ging eraan kapot, ondanks dat ik me toch nog lang heb kunnen handhaven.

De dingen beterden toen ik Arabistiek ging studeren, ik ontmoette mijn beste vriendin in mijn klas. Ze was ook bekeerd. Wij waren als zussen en we deelden alles samen. Maar de miserie zou snel terug beginnen: in de moskee had ik een broeder ontmoet, die ik leuk vond maar het was niet wederzijds. Hij vond me niet serieus genoeg omdat ik geen maagd meer was. Ik vond het echt jammer zo beoordeeld te worden op een fout uit het verleden, maar het leven gaat door. Achteraf kwam ik te weten dat zijn tijdelijke papieren waren afgelopen, en hij moest een heel hoog bedrag betalen in de universiteit om te mogen studeren, tenzij hij met een Belgische zou trouwen en hierdoor de Belgische papieren zou krijgen. Van deze verandering wist ik op dat moment echter niets en na een aantal maanden contacteerde hij me opeens, dat hij met mij wou trouwen en dat ik 1 week de tijd had om te beslissen. Het beeld dat ik van hem had was een aardige, praktiserende moslim. Ik had begrepen uit zijn uitleg dat hij werkte als leraar en dus een inkomen had, en ook een eigen huis. Ik had de keuze tussen een onzekere relatie met Zobayer die niet wou trouwen, of een huwelijk met een praktiserende moslim. Ik koos de 2e optie.

Op weg naar de moskee om te trouwen, voelde ik me echter heel slecht en ik wist dat ik nog niet klaar was om te trouwen omdat ik nog steeds van Zobayer hield. Ik had een heel slecht gevoel over de hele situatie. Dus, toen ik aankwam, zei ik tegen de imam, waar iedereen bij zat, dat ik niet kon trouwen en dat de boel was afgelast. Ik ben nogal emotioneel van aard dus huilend rende ik de moskee uit. De broeder kwam me achterna, hij zei dat ik moest kalmeren en stelde voor een kopje thee te gaan drinken bij een zuster in Brussel. Hiermee stemde ik in.

Ik ben toen getrouwd, zonder dat ik het wist en wilde. Terwijl ik bij de zuster een kopje thee dronk, hoorde ik ineens dat er een aantal mannen toekwamen. Ik kon ze echter niet verstaan want ze spraken Arabisch en dat kon ik niet, en tevens zat ik met de zuster apart. Ik had dus geen idee waarover ze spraken. Ik vroeg het me ook niet af. Opeens hoorde ik dat ze dua begonnen te doen, of Koran ik weet het niet, en ik dacht bij mezelf maa sha Allah. Maar dan kwamen ze achter het gordijn bij mij, en zeiden ze ‘proficiat, je bent getrouwd’. Ik begon meteen terug te wenen en ik zei dat kan toch niet? Maar ze antwoordden dit is islam. Ook de zuster zei dit. Ik geloofde het. Een bruidsschat had ik niet, ik heb achteraf wel een ring, een hoofddoek, een handtas en een oventje gekregen. Ik ging met de man mee naar zijn huis. Ik wou al weglopen van de eerste dag maar ik werd geïntimideerd door mijn man die voor mijn neus iedereen begon uit te nodigen om het huwelijk te vieren. Ik was bang dat de mensen slecht zouden denken dus ik bleef bij hem. Ik dacht dat dit mijn lot was en dat ik het maar moest accepteren.

De man was van Egypte en volgens de Egyptische traditie verlaten vrouwen hun huis niet. Zo ging het ook met mij, vlak nadat we getrouwd waren mocht ik het huis niet verlaten. Zelfs als ik gewoon even naar de bibliotheek moest om iets uit te printen voor school, was het een heel groot drama. Ik was heel erg ongelukkig maar ik durfde er met niemand over te praten, omdat ik er zeker van was dat mensen zouden zeggen dat alles mijn schuld is. De enige die wou luisteren was Zobayer, hij zei dat hij zich ook slecht voelde, omdat ik me slecht voelde.

Ik zag dat de Egyptische man niet ging werken, maar ik dacht dat hij vakantie had omdat het paasvakantie was. Toen de school echter begon ging hij ook niet werken en zat hij altijd in de zetel. Hij zei eerst dat hij geen werk had en op zoek was naar werk, maar het was niet gemakkelijk omdat hij niets wou doen dat ‘onder’ zijn diploma was en het moest iets zijn dat in het genre was van wat hij had gestudeerd. Ik hielp hem dan met zoeken en had iets gevonden, maar toen vertelde hij mij dat hij eigenlijk geen papieren had en dus enkel in het zwart kon werken. Het kwam aan als een slag in mijn gezicht. Het was eigenlijk net alsof ik alleen woonde, ik stond in heel het huishouden alleen ondanks dat hij altijd thuis zat, en ik moest alles betalen. Het enige verschil met alleen wonen was dat er constant iemand in de sofa zat die bepaalde wat ik al dan niet mocht doen, hoe ik me al dan niet moest kleden. Ik besloot uiteindelijk om weg te lopen van mijn man terwijl hij op het vrijdaggebed zou zijn, maar hij kwam erachter en zei dat ik in de hel zou branden als ik hem zou verlaten. Ik geloofde het en was zo bang van de hel, dat ik mijn lot accepteerde.

Al snel begon hij mij te dwingen om officieel met hem te trouwen. Hij verweet mij dat het mijn schuld was dat hij geen papieren had, geen werk, dat hij niet terug naar Egypte op vakantie kon, en dat hij heel veel geld moest betalen in de universiteit, enzovoort. Hij zei dat hij ongelukkig was en dat dit mijn schuld was. Ik was nog zo jong, ik wilde helemaal niet officieel met hem trouwen. Ik hoopte nog steeds, dat er een manier was om uit dit huwelijk te raken, zonder voor eeuwig in de hel te branden. In elk gebed vroeg ik om mij van dit huwelijk te verlossen.

Na een lange tijd afzien, ontdekte hij per toeval dat ik nog steeds contact had met Zobayer. Ondanks dat er niets was tussen mij en Zobayer behalve vriendschap, voelde ik me een verraadster en bedriegster. Ik wou nog steeds uit dit huwelijk weg en met Zobayer trouwen. Zobayer probeerde me te overtuigen om bij mijn man weg te gaan en hij zei dat hij na mijn wachttijd van 3 maanden met mij zou trouwen. Ik biechtte mijn man alles op. Hij werd heel kwaad en zei dat het was afgelopen tussen ons. Hij zei dat ik mijn spullen moest pakken en vertrekken. Toen ontdekte ik echter dat ik op 1 of andere manier van hem was beginnen houden. Nu ik de kans had om weg te gaan, wilde ik eigenlijk niet meer weg. Ik stelde mijn vertrek constant uit en ik hoopte dat het nog in orde zou komen.

Op een gegeven moment had ik helemaal geen geld meer, alles was op en ik had geen inkomen. Ik kon de huur niet meer betalen. Toen moest ik van hem echt vertrekken, want hij zou iemand anders bij hem laten wonen die wel de huur zou betalen. Ik moest alles teruggeven wat ik van hem had gekregen: de ring, het oventje, de hoofddoek en de handtas. Ik had geen andere keuze dan bij hem weg te gaan en terug bij mijn moeder in te trekken, waar de miserie waarmee ik te maken had voor ik moslim werd, terug begon.

Ik wilde dan met Zobayer trouwen maar toen mijn wachttijd voorbij was zei hij dat hij dat eigenlijk toch niet zag zitten. Toen ik dan volledig het contact verbrak, veranderde hij echter van mening en wilden we trouwen. Het nieuwe probleem was dat zijn ouders niet akkoord waren omdat ik maar een Belgische ben, en niet eens echt moslim, maar bekeerd. Hierdoor twijfelde ik om met hem te trouwen en werd het huwelijk afgeblazen. We besloten om vrienden te blijven en ik ging op zoek naar mijn levenspartner, die ik nooit heb gevonden. Vaak wilden de families me niet. Omdat ik en Zobayer altijd in contact zijn gebleven en ik besefte dat ik zielsveel van hem hield, stelde ik hem voor om te trouwen ondanks zijn familie. Hij weigerde echter. Achteraf ontdekte ik dat hij heel wat relaties had met heel wat Belgische meisjes tegelijkertijd. Moge Allah hem leiden. De laatste keer dat ik het ontdekte was wel heel spectaculair, hij was namelijk naar Bangladesh vertrokken zonder mij wat te zeggen. Terwijl ik doodsbezorgd was, kwam boven water dat hij al maanden achter een ander meisje aanzat. Ik heb zoveel keren aan God gevraagd om mijn gevoelens voor Zobayer weg te nemen, en na al die jaren heeft God eindelijk mijn smeekbede verhoord. Nu kan ik me zelfs niet voorstellen getrouwd te zijn met Zobayer.

Ik woonde nog steeds bij mijn moeder en het werd er niet meer houdbaar. Ik stapde naar het OCMW en de sociale dienst omdat ik mijn studies niet wilde opgeven, maar niemand wou me helpen. Ik ging dus voltijds werken naast mijn studies om alleen te kunnen gaan wonen. Het leven zag er iets rooskleuriger uit. Ik had het steeds druk waardoor ik niet kon nadenken en daarbij had ik ook nog eens iemand leren kennen, Bilal, waarmee ik toekomst zag. Nadat ons huwelijk gepland was veranderde meneer 5 dagen voor het huwelijk van mening en blies alles af. Omdat ik eerst dacht dat het enkel uit woede was, annuleerde ik niet alles meteen. Het was echter menens en tot een dag voor het huwelijk was ik druk bezig geweest alles te annuleren: de zaal, de traiteur, diegene die mijn make-up zou doen, de mensen die we hadden uitgenodigd inlichten dat het niet meer doorging, etc. De annulatiekosten waren natuurlijk voor mijn rekening. 1 dag voor het huwelijk veranderde hij nogmaals van mening en wilde hij toch trouwen. Ik vond dit niet serieus en besloot om niet verder te gaan met deze man. Ik huurde mijn eigen flat en probeerde mijn leven te maken met de middelen die ik had.

Na een bepaalde tijd stopte ik met voltijds werken, op aanraden van mijn moeder. Ik zat inmiddels in het laatste jaar en het combineren van de beide werd te zwaar. Ik kon niet meer, zowel fysiek als mentaal was ik op. Al het verdriet, al de tranen, ik kon niet meer. Ik werd depressief en bracht de dagen door in bed. Mijn huishouden werd verwaarloosd en zelfs voor mezelf kon ik niet zorgen. Ik waste me niet, poetste mijn tanden zelfs niet en lag hele dagen depressief te wezen. Na een tijd werd het zo erg dat er 2 jaar lang ziekenhuisopnames volgden. Ik kreeg suïcidale neigingen en heb enkele keren gepoogd een einde aan mijn leven te maken. Eerst experimenteerde ik met het snijden in mijn polsen, omdat ik de mentale pijn die ik altijd voelde, niet meer wou voelen en wou vervangen door fysieke pijn. Op een avond sloegen de stoppen door en haalde ik mijn polsen over met een chirurgisch mes dat ik nog had van mijn vorige studie. Daarna heb ik nog een aantal keren mijn polsen overgehaald met alles dat ik kon vinden: een scheermesje, een veiligheidsspeld, … noem maar op. Toen ik doorkreeg dat dit niet effectief was ging ik over op de medicijnmethode. De storm ging even liggen maar toen Zobayer weg was naar Bangladesh zonder mij in te lichten sloegen de stoppen weer door. Ik overdoseerde Paracetamol maar het enige gevolg was dat ik een paar dagen goed ziek was. Daarna ging de suïcidestorm weer relatief liggen. Ik had een vriend gemaakt in de psychiatrie, Steven noemde hij. Wij konden het ontzettend goed met elkaar vinden en deelden alles. Helaas kwam er na enkele maanden een einde aan onze vriendschap, toen hij zelfmoord heeft gepleegd. Ik begrijp compleet hoe hij zich voelde, het is zo’n moment waarin je overvallen wordt door een heel sterk gevoel een einde aan je leven te willen en moeten maken, waaraan je niet kan weerstaan. Het moet gewoon en je probeert het met alles dat je in de nabije omgeving kan vinden. Mijn lieve Steven heeft het niet overleefd en tot op de dag van vandaag bezoek ik soms nog zijn grafsteen.

Toen ik – weer eens – iemand had leren kennen waarvan ik dacht dat hij de ware was – weer eens – die – weer eens – mijn hart brak, sloegen de stoppen weer door. Om een idiote, banale reden beëindigde hij het contact met mij. Na een week had meneer zelfs al een ander. Te bedenken dat het ook nog eens een illegale Marokkaan is, hoe laag kan je vallen? Ik kon er niet mee om en overdoseerde kalmeermiddelen met alcohol. Na enkele dagen coma gevolgd door enkele dagen niet weten wie ik was, herstelde ik en werd alles terug normaal. De illegale Marokkaan wist dit en heeft zelfs geen enkele keer gevraagd hoe het met me ging. Een vriendin van mij, ook een bekeeerlinge, heeft hij ook tegen me opgezet en zij heeft het contact met me verbroken omdat ik zogezegd haar man zou proberen te versieren (?! – ik ken die man niet eens, enkel van zien). In al de ziekenhuizen heb ik zo veel medicatie gekregen dat ik leefde als een plant: ik stond op, at iets, ging naar de WC en ging weer slapen. Gevoelens had ik niet.

Ik zocht steun op het Al Minara forum, een forum voor en door bekeerde moslima’s waar geboren moslima’s ook welkom zijn. Daar hadden ze me echter ook niet graag en beschuldigden me ervan dat ik loog, dat ik gek ben en andere negatieve dingen. Het drama dat ik heb meegemaakt, dat kan gewoon niet, dat moet gewoon verzonnen zijn volgens hen. Ook op het OntdekIslam forum kreeg ik deze opmerkingen. Ik werd zo negatief benaderd en zat zo vaak in tranen achter mijn computer, dat ik besloot weg te blijven van de moslimgemeenschap. Ik vond niet dat elke moslim slecht is, maar als je jezelf wil beschermen, moet je wegblijven van iedereen, ook de goeden. Je weet namelijk niet wie er goed is en wie slecht.

Een tijdje beleefde ik islam wel achter mijn eigen gesloten muren, in mijn eigen gekke hoofd, maar ik wilde een normaal leven leiden, zoals alle normale Belgen. Ik wilde niet meer omgaan met illegalen die o zo ‘gelovig’ waren en me o zo graag zagen en ander uitschot, ik wilde gewoon gelukkig zijn. Waar lag dan mijn geluk? Wat moest ik doen? Pillen nemen die gevoelens uitschakelen? Een verpleegster uit het ziekenhuis die ook moslima is, vertelde me dat ik moet stoppen met naar geluk te zoeken in dit leven, en zei dat ik enkel geluk zal vinden na de dood.

 

De dood van Osama Bin Laden, de voormalige leider van ‘Al Qaeda’, is een hot item. Er zijn mensen die geloven dat hij nog leeft; anderen menen dat hij al in 2002 was overleden. Tevens zijn er vrij veel mensen die de Amerikaanse  versie van zijn dood achter een complottheorie scharen. We zullen in dit bericht alles van top tot teen onderzoeken en de feiten op tafel leggen.

Wat meent de VS?

De Verenigde Staten menen dat Osama Bin Laden in Abottabad, Pakistan, is gedood door een lid van Navy’s Seal Team Six. De VS leidde geen verliezen en gaven Bin Laden een zeemansgraf.
Op 2 mei 2011 tussen 1 en 2 uur lokale tijd (20:00 en 21:00 UTC) werd Osama bin Laden doodgeschoten tijdens een operatie met Navy SEALs in het zwaarbeveiligde huis waar hij op dat moment verbleef. De actie was geautoriseerd door de Amerikaanse president Barack Obama en vond plaats in de Pakistaanse stad Abbottabad. Ze was opgezet in samenwerking met de CIA. Het team vertrok vanuit Afghanistan. Pakistaanse autoriteiten waren niet op de hoogte gesteld van de actie. De actie zelf werd uitgevoerd met twee helikopters, waarvan één bij de landing neerstortte (zonder dat iemand ernstig gewond raakte / technisch mankement) waardoor deze moest worden achtergelaten. Hij werd tot ontploffing gebracht om militaire geheimen zo min mogelijk in handen van Pakistan te laten komen. Een van de extra helikopters die achter de hand werden gehouden werd gebruikt als vervanging voor de terugtocht.

Bin Laden werd ongewapend aangetroffen, maar zou zich wel verzet hebben tegen de binnengevallen militairen en werd door het hoofd geschoten. Met grote spoed werden documenten en elektronische informatiedragers verzameld, en vertrok men hiermee en met het lichaam van Bin Laden terug naar Afghanistan, waardoor een eventuele fysieke confrontatie met de Pakistaanse autoriteiten, die F16s hadden gestuurd, werd voorkomen. Deze werden na afloop ingelicht.
Het lichaam van Bin Laden werd vervolgens per helikopter overgebracht naar het vliegdekschip USS Carl Vinson in de Arabische Zee. Vanaf dat schip kreeg hij nog diezelfde dag, gewikkeld in een verzwaarde zak, een zeemansgraf, wat volgens de Amerikaanse autoriteiten gebeurde met inachtneming van de regels voor een islamitische begrafenis. Volgens de Amerikaanse regering had men tot een begrafenis op zee besloten om te voorkomen dat zijn graf een bedevaartsplaats zou worden.
Naast Bin Laden kwamen nog vier andere aanwezigen in de compound om het leven bij de aanval. Aan Amerikaanse zijde zou niemand gewond zijn geraakt.

 

Een scenario, dat men zo in een film kan gebruiken! (wat overigens is gebeurd, zie ‘Zero Dark Thirty’)

 

Wat er die nacht echt is gebeurd.

Ten eerste willen we alle complottheorieën aan de kant schuiven; het is overduidelijk (en bevestigd door Al-Qaida zelf) dat zij achter de aanslagen van 9/11 zaten, en dat Osama Bin Laden aan het hoofd van Al-Qaeda stond. Verder zijn de aanslagen van 9/11 geen inside-job geweest van de Amerikaanse  overheid, zoals velen denken. 

De Special Forces van Seal Team Six kwamen aan met twee gemodificeerde MH-60 Blackhawk-helikopters.  Alleen deze twee helikopters namen actief deel aan de aanval. Beide helikopters landden rondom het complex waarin Bin Laden zich bevond. Uit de helikopters kwamen Amerikaanse alsook Pakistaanse elitetroepen en tolken. Vrijwel gelijk hierna ontstond er een vuurgevecht tussen de twee kampen. In het begin van de vuurgevecht stierven twee bodyguards van Osama Bin Laden. Snel hierna ving ook Osama Bin Laden zelf een kogel. De kogel penetreerde hierbij zijn hoofd. Hij stierf onmiddellijk.

Nadat de elitetroepen Osama Bin Laden hadden gedood, namen ze hem mee uit zijn kamer. Bij de binnenkomst van de Amerikanen werden niet veel mensen (mannen) gespaard; het vuurgevecht ging buiten onverminderd door.

De Amerikanen laadden het stoffelijk overschot van Osama Bin Laden, tezamen met onder andere persoonlijke gegevens in één van de Blackhawk-helikopters. Beide helikopters wilden het complex verlaten, toen alle aanhangers van Bin Laden hun pijlen hadden gericht op de helikopter waar het lichaam van Osama Bin Laden zich in bevond. De Stealth-helikopter werd hierbij vermoedelijk geraakt door een granaat en ontplofte als gevolg hiervan in de lucht. Alle inzittenden waren op slag dood; van alle Seal Team-Six leden die aan boord zaten bleef niets over, net zo min bleef er iets over van het lichaam van Bin Laden zelf.

Later werd duidelijk dat de (Pakistaanse) Taliban de Blackhawk, die aan ‘Seal Team Six’ toebehoorde, had neergeschoten. 22 Amerikaanse elite-soldaten vonden daarbij de dood.

De andere helikopter verliet het complex ongeschonden.

Seymour Hersh, een winnaar van een Pullitzer Price en tevens een bekende journalist zegt nu (oktober 2013) over de aanval van de Amerikanen in Islamabad in 2011: “Niets is waar aan het verhaal, het is een grote leugen, niet een woord ervan is waar.” Hij noemde het rapport zelfs een ‘bullshit-rapport.’

De journalist vindt zijn bevestiging in de woorden van Obama zelf. Op 5 mei 2011 zei Obama in een interview met CBS News nog dat hij foto’s van Bin Laden niet zal publiceren om zijn dood te bewijzen omdat de kritiek toch blijft. “We moeten wel in gedachten houden dat we er absoluut zeker van zijn dat hij het is. We hebben DNA-onderzoek en testen gedaan en er is geen twijfel dat we Osama bin Laden hebben gedood”, zei Obama toen. Volgens Hersh wilde Obama de foto’s niet laten zien omdat hij ze niet had.

Conclusie.

De Verenigde Staten hebben een zeer groot verlies geleden bij de aanval. Osama Bin Laden werd weliswaar gedood, maar daar hing een hoog prijskaartje aan vast. Ongeveer 25 Amerikaanse elitetroepen vonden de dood. De VS wilden het lichaam van Osama Bin Laden als een triomf tentoonstellen aan de rest van de wereld, maar het Lot zat hen tegen; de helikopter met het stoffelijk overschot van Bin Laden en de elitetroepen werd uit de lucht geschoten.

 

De VS & het zwart maken van Osama Bin Laden.

Het aantal leugens die de media omtrent deze aanval hebben verspreid is ongekend. De VS hebben deze (voor de Amerikanen) schandalige gebeurtenis willen verdoezelen; in de maanden en jaren na de aanval zouden de leden van Seal Team Six stuk voor stuk sterven, als we de Amerikaanse media moeten geloven. Dan hebben we het eens niet over het in de zee dumpen van het lichaam van de meest gezochte man ter wereld.

Om het verhaal van de VS meer kracht bij te zetten, zijn er zogenaamd pornografische video’s gevonden in het complex van Osama Bin Laden. Verder zijn er aantijgingen jegens Bin Laden gedaan waarin wordt geclaimd dat hij zijn eigen baard zwart verft.  Tot slot werd er een gerucht verspreid dat meldde dat Bin Laden een vrouw als levend schild zou hebben gebruikt.

Amal Al-Sada, weduwe van Osama Bin Laden:[quote type=”center”] De Amerikanen wilden het lichaam van (..), Bin Laden, aan de wereld zien om hun triomf tentoon te stellen, maar Allah heeft hun plannen vernietigd. Ze hadden niets om mee te nemen, dus verzonnen ze het verhaal over de zeemansgraf. [/quote]

 

 

Bronnen:

• http://www.foxnews.com/world/2011/08/06/afghan-president-31-americans-killed-in-helicopter-crash/
• http://www.independent.co.uk/news/world/americas/did-bin-laden-really-have-secret-porn-stash-2284269.html
• http://www.reuters.com/article/2011/05/13/us-binladen-porn-idUSTRE74C50U20110513
• http://www.defense.gov/transcripts/transcript.aspx?transcriptid=4820
• http://www.kavkazcenter.com/eng/content/2013/07/09/18028.shtml
• http://beta.slate.com/articles/health_and_science/human_nature/2011/05/the_myth_of_bin_laden.html
• http://www.theguardian.com/world/2012/dec/23/us-navy-seal-death-afghanistan
• http://www.siasat.com/english/news/us-navy-commander-who-killed-bin-laden-commits-suicide