Nederlandse opa’s gaan voor de goede zaak naar Syrië om tegen de dictator te vechten.

 

Sarcasme -Helden waren het, de 700 “jihadisten” die ervoor kozen om in Spanje tegen de dictator Franco te vechten. Vechten deden ze; tegen de tienduizenden Marokkanen die door Franco naar de eerste linie werden gestuurd…

Er is deze weken veel ophef over Nederlandse moslims die in Syrië strijden. Die ophef gaat geregeld gepaard met een fors portie hypocrisie. Je zou bijna denken dat de Syrië-strijders de enige Nederlanders zijn die in het buitenland strijden. Maar dat is niet zo. Ze zijn ook niet de eersten.

De Romein Tacitus verhaalt al over krijgshaftige Bataven die zich aansloten bij het Romeinse leger. Veel Nederlandse strijders vochten in de loop der eeuwen voor andere mogendheden. Vaak omdat ze er voor betaald werden, maar er waren er ook veel die uit idealistische motieven naar het buitenland trokken. En dat gebeurt nog steeds.

Er zijn niet alleen Nederlandse jongeren die voor Syrië strijden, maar er zijn ook jongeren die voor het Israelische leger kiezen. En dan hebben we ook nog Tanja Nijmijer die zich in de Colombiaanse jungle aansloot bij de FARC.

Met twee maten werken; we doen het allemaal.  Dat sommige van de (seculiere) opstandelingen in Syrië financieel en materieel worden gesteund, is geen geheim. Zelfs niet als dat gebeurd door een aantal profiterende westerse landen.

Zolang er maar iets te halen valt door een groep, zal deze er alles aan doen om zich te bemoeien om zijn graantje veilig te stellen. Dat gebeurde vroeger bijvoorbeeld in (bezet) Suriname, Indonesië,  in Spanje tijdens het dictatoriaal bewind van Franco, en dat gebeurt nu in Syrië. De afgelopen weken haalde de media steeds vaker aan dat er Nederlandse jongeren naar Syrië vertrekken om er te “vechten”. Nu zijn er in bijvoorbeeld Turkije, Libanon en Jordanië grote humanitaire projecten; de verdenking van de jongeren is hierbij sowieso ongepast. Nu dit onderwerp onder de aandacht is gebracht, zal dat de visie van de Nederlandse overheid negatief kunnen beïnvloeden. Er dient een eenduidig geluid vanuit Den Haag te komen, net zoals dat in Irak en Afghanistan het geval was. Want laten we eerlijk wezen:

Er gaan zelfs Nederlandse meisjes naar Israël toe om te vechten!

In Nederlandse wijken wordt geworven voor de strijd in Syrië, maar er worden op het internet bijvoorbeeld ook vrijwilligers gezocht voor het Israelische leger. Tientallen Nederlanders sluiten zich tegenwoordig liever aan bij het Israelische leger dan bij een kibboets. Zelfs Nederlandse politici sluiten zich aan! Alleen al door de organisatie Sar-El werden er in 2012 41 Nederlandse vrijwilligers geworven. Leidde deze Zembla documentaire uit 2002 ook tot zoveel ophef?

Het verlaten van je thuisland, om mensen die worden onderdrukt (humanitair) te helpen, is van alle tijden…  …zelf adviseren we onze bezoekers om financiële hulp te verlenen aan de mensen die zich inzetten voor (humanitaire) projecten in en om Syrië. Dat er zorgen zijn en dat er discussie is over Nederlandse moslims die naar Syrië gaan om hulp te verlenen of te vechten, is terecht. Maar het is verstandig om deze discussie in enig perspectief te plaatsen. Bijvoorbeeld in het perspectief van andere Nederlanders die naar het buitenland trokken of trekken om te vechten. Of in het perspectief dat er in Syrië op grootschalige schaal een bevolking wordt uitgemoord, terwijl het Westen, dat wel ingreep in Koeweit (Irak), Afghanistan en Libië, nu met de armen over elkaar blijft zitten. Of in het perspectief dat Nederland het wel prima vindt dat de Syrische oppositie vanuit Europa bewapend wordt, maar moeite heeft met mensen die zelf naar Syrië gaan.

‘Thuisland
Hierbij is het interessant te vermelden dat ik in de literatuur geen enkel geval heb kunnen vinden van een strijder uit de Spaanse Burgeroorlog die in zijn thuisland ook de wapens opnam tegen het (toch anticommunistische) bewind. Dit verschil zou echter verklaard kunnen worden uit het feit dat de vrijwilligers in de Spaanse burgeroorlog op veel plekken als helden onthaald werden; zij waren immers strijders tegen het fascisme. Hoe ironisch is het nu dat de Syrië-strijders, die volgens de meeste Nederlanders aan de ‘goede kant’ vechten, desalniettemin zo negatief door ons beoordeeld worden.

Mijn advies luidt dan ook in het maatschappelijk debat iets meer begrip op te brengen voor de Nederlandse jihad-strijders. Zij strijden volgens velen aan de goede zijde, vanuit de beste bedoelingen. Wanneer wij hen normaal ontvangen en behandelen, kunnen wij het eventuele gevaar op radicalisering in een vroeg stadium smoren.’ (Martijn Stoutjesdijk)

 

Ex-commandant-Van-Uhm-respect-voor-Syriegangers.dhtml