Mijn bekeringsverhaal (13 jan 2014)
Ik ben Aicha (Manon) en ben 43 jaar oud. Ik ben opgegroeid in een rooms katholiek gezin, al deden we niets aan het geloof. Ik ben op mijn 16e mijn eerste man tegen gekomen die uit Tunesië kwam. Op mijn 18e ben ik met hem getrouwd mede omdat hij geen verblijfsvergunning had en hier niet langer kon blijven. Helaas was dat een gewelddadig huwelijk met emotionele mishandeling onder het mom van de islam moest ik dingen doen, maar ik was geen moslima.
Na 6 jaar van mishandeling enz. hield ik het voor gezien en ben weggelopen en de scheiding aangevraagd. Ik ben toen in een blijf van mijn lijf huis geweest totdat ik kort erna mijn 2e man tegenkwam, hij was een Nederlander, en al snel ging samenwonen en kort daarna werd ik zwanger en zijn we getrouwd. Mijn zoon is na een moeilijke bevalling, waarbij ik bijna overleden was, geboren en ik kreeg bekkeninstabiliteit en een postnatale depressie.
Ik heb toen een zelfmoordpoging gedaan en mijn man vond mij op tijd. Daarna vond hij het voor mij beter dat ik een tijdje rust nam en me op liet nemen in een psychiatrisch centrum. Ik heb daar een half jaar gezeten terwijl mijn ouders voor mijn zoon zorgden. Toen ik weer thuis kwam bleek hij een andere vriendin te hebben en hij wilde scheiden. Ik kon gaan met een tas vol kleding en zonder mijn zoon. Ik heb daarna mijn zoon van de peuterspeelzaal opgehaald en bij mij gehouden. Mijn ex-man spande een rechtszaak aan en haalde de kinderbescherming erbij en uiteindelijk heeft hij de zaak gewonnen, omdat hij zei dat ik mentaal niet stabiel was en opgenomen was geweest. Dus mijn zoon moest ik bij hem laten. Ik had het gevoel dat ik alles kwijt was en ben toen gaan feesten, drinken en ging drugs gebruiken. Daardoor kreeg ik veel schulden omdat er niets meer betaald werd.
Tijdens het uitgaan leerde ik mijn ex vriend kennen en ben al snel bij hem ingetrokken in Amsterdam. Hij dronk nog meer als ik en heeft me meerdere malen buitengezet waarna ik mijn ouders belde die me kwamen halen. Dat ging door tot 2010 ongeveer. Toen ben ik weggegaan omdat ik ging denken dat dit niet het leven was wat ik wilde. Ik ben toen bij mijn ouders ingetrokken en heb toen alle schulden afbetaald. Bij mijn ouders kwam ik tot rust en ging bijna nooit meer uit of iets dergelijks. Ik heb 3,5 jaar bij hun gewoond tot ik een appartement aangeboden kreeg. Daar was ik heel blij mee omdat ik toen echt mijn eigen gang kon gaan. Ik ben me toen gaan beseffen dat er meer moet zijn dan doelloos leven. En ben op onderzoek uitgegaan en leerde mijn huidige partner kennen, die moslim is.
Ik had een aantal vragen voor hem met betrekking op de islam en wat ik wist van mijn eerste man. Hij heeft die vragen beantwoord en zei dat ik het beste zelf op onderzoek kon gaan. Dat heb ik gedaan en heb een afspraak gemaakt in de moskee, daar had ik een gesprek met een moslima en vertelde dat ik meer over de islam wilde weten. Het kwam er op neer dat ik al heel veel wist en veel dingen geloofde wat met de islam te maken heeft. Ik heb eigenlijk zonder dat iemand het wist de shahada uitgesproken. Ik voelde me zo blij. Kort daarna heb ik het aan mijn zoon verteld en die was heel verbaasd maar vond dat ik zelf moet weten wat ik doe. Ik heb het een jaar voor mezelf gehouden en vond het toen tijd om het aan mijn ouders te vertellen, wat ik heel moeilijk vond omdat ik wist hoe zij erover dachten. Ik heb het eerst aan mijn moeder verteld en die werd best boos en zei dat het door mijn partner kwam, maar ik heb toen uitgelegd dat hij me niet kon dwingen omdat hij in Tokio woont en dat dit was wat ik zelf wilde. Mijn moeder heeft het aan mijn vader verteld en die dacht dat het een fase was. Dat ging goed totdat ik iftar in de moskee had en me helemaal bedekt had.
Ik kwam thuis en toen stond mijn vader voor de deur. Hij was echt heel boos en ik denk dat toen het kwartje viel of wat het inhield en dat ik dingen niet meer doe als ik ze deed. Ik ben de volgende dag gewoon naar mijn ouders gegaan en heb gedaan of er niets aan de hand was. Mijn vader begon er weer over en wilde er niets mee te maken hebben en zou nooit meer een voet in mijn huis zetten. Smiddags heb ik mijn moeder gebeld om boodschappen te gaan doen en toen vroeg mijn vader aan mijn moeder of ik nog boos was. Uiteraard was ik niet boos en ik begreep hun reactie. Mijn moeder zei wel dat als ik een hoofddoek zou gaan dragen ik niet bij hun in huis hoefde te komen en dat vind ze helaas nog steeds, al zijn ze wel een beetje bijgedraaid.
Ik draag mijn hoofddoek wel maar helaas alleen op momenten dat ik niet naar mijn ouders ga. Ik wil hun niet verliezen, want ze zijn best belangrijk voor me. In sha allah komt het in de toekomst goed en kan ik gewoon mijn hijaab dragen als ik naar hun toega.
Dit is mijn verhaal en in sha Allah help ik andere bekeerlingen hiermee.
