Bekeringsverhaal Belgische zuster: ‘Let op jezelf.’

Je bent een heel normaal meisje, niet achterlijk, niet intelligent. Je speelt muziek, gaat naar de film af en toe en probeert het beste te maken van je studies. Niets speciaals.

Je leeft in een gezin dat je constant op de vingers tikt. Je kan niets zeggen of doen, of ze hebben er kritiek op. Je ouders zijn gescheiden en hebben elk een nieuwe partner. Je vader heeft 2 jobs en je stiefmoeder kijkt de hele dag TV. Je moeder, waarbij je woont, doet alles om je stom en afhankelijk van haar te houden. Ze liegt en haar nieuwe man, waarmee je niet overeenkomt, slaagt je in elkaar wanneer je iets durft te zeggen, of gewoon omdat hij zich nerveus voelt en iemand wil slaan.

Je gaat naar school, waar je tot de vaststelling bent gekomen dat iedereen je haat. Je praat met mensen, die achter je rug over je gaan roddelen en de grootste leugens over jou vertellen. In het beste geval laten je klasgenoten je met rust, in de dagelijkse situaties treiteren en pesten ze je.

Je hebt enkele vrienden, waarop je steunt en waarvan je denkt dat ze vrienden voor het leven zijn. De reden om niet van het balkon te springen. Helaas kom je tot de conclusie dat ze, eens de middelbare school is beëindigd, hun eigen leven willen leiden en dat jij daar geen deel van uitmaakt. Het contact dat ooit zo hecht was, wordt van de ene op de andere dag verbroken. Je weet niet waarom, je probeert de vriendschappen te herstellen maar helaas zonder resultaat. Je kan niet anders dan gewoon maar verdergaan met je leven.

Je valt regelmatig in depressies en krijgt psychosociale begeleiding om te vermijden dat je doortrapt. Je zelfbeeld is nog lager dan het laagst en je probeert het op te lossen door niet te eten.

Je hebt een vriendje. De vriendschappen falen, dus ga je in de liefde op zoek naar je geluk. Je bent verliefd op die speciale jongen. Helaas komt de relatie al gauw tot een einde, omdat jij je niet klaar voelt om seks te hebben. Je kan niet begrijpen dat iemand op deze wereld je mooi vindt en je schaamt je dood wanneer je je moet uitkleden. Je houdt de boot af en wordt gedumpt. Je blijft hopen om de ware te ontmoeten… Maar het blijft slechts een droom.

In deze situatie bevond ik mij toen ik in contact kwam met islam. Ik zat op de universiteit, wat ik niet wilde. Ik wilde conservatorium doen maar ik mocht niet van thuis. Vragen spookten door mijn hoofd. Neem nu die vreemde meiden met hun lange kleding en hoofddoeken. Waarom zijn zij nooit depressief? Waarom zijn ze zo hecht aan elkaar? Waarom blijven ze altijd lachen, ondanks wat ze meemaken? Waarom zijn ze altijd open en vriendelijk? Ik had amper vrienden dus ik had niets te verliezen toen ik contact zocht met hun groepje. Ik begon te praten met hen, zitten met hen, eten met hen. Ze waren vriendelijk, ze gingen niet roddelen over mij. Ze werden mijn vrienden. Ik wist dat ze geen varkensvlees aten, omdat het niet mocht van hun geloof. Sommigen aten helemaal geen vlees, anderen aten wel rundsvlees en kip. Ik wist niet wat nu precies wel en niet mocht, maar ik stopte met varkensvlees eten. Wat is nu de grote zaak in verband met hun geloof? Wat is de islam? Op een avond toen ik thuiskwam van school, zocht ik op internet op over islam en begon te lezen. Ik weet niet waarom, het gebeurde gewoon. Ik vond en leerde, ik werd zelfs geobsedeerd. Studeren deed ik niet meer, uitgaan ook niet, ik bleef thuis met mijn boeken over islam.

Al gauw kreeg ik het gevoel dat ik wilde bidden. Ik had de pest in dat ik niet wist hoe dat moest. Ik begon ook hierover te leren, en ik begon te bidden.

Ik was zeker dat ik moslim wilde worden. Ik had 2 getuigen nodig voor de geloofsgetuigenis.? Ik vond een ander bekeerd meisje en wist haar te overtuigen om met mij mee te gaan naar de moskee. Daar was een lezing met andere Belgische bekeerlingen. Ik bekeerde in de moskee.

Mijn leven veranderde compleet. Mijn oude kleding gooide ik weg en verving ik door lange, wijde kleding. Een plaats in mijn kast werd speciaal ingewijd voor de hoofddoeken. Varkensvlees at ik niet meer en ik stond ’s nachts op om te bidden.

Mijn ouders wisten niet hoe ze moesten reageren, en sloegen me dan maar in elkaar. Elk element van islam dat in me zat, probeerden ze eruit te kloppen. Ze schopten me terwijl ik aan het bidden was. Doe maar dacht ik, Paradijs zal aan mij zijn, in sha Allah. Ik besloot niet meer weg te rennen van mijn verleden. Ik kreeg heel veel kritiek op mijn geloofsverandering. ‘Vrienden’ lieten mij in de steek. Ik vond het allemaal niet erg, omdat ik dacht dat ik met islam het eeuwige geluk had gevonden. Maar eigenlijk ging de miserie gewoon door.

Op zich had ik wel een mooie kindertijd. Mijn ouders scheidden toen ik nog heel jong was, ik heb ze nooit samen geweten. Elke ochtend kwam mijn vader me bij mijn moeder ophalen en bracht me naar school. Dit werd voorafgegaan door een uitgebreid ontbijt met koffiekoeken en worst. Op school werd ik wel uitgesloten en men liet me doorgaans links liggen, maar dat deerde me niet. Ik was 8 toen ik wetenschappelijke boeken begon te lezen over de ontwikkeling van een embryo, en dikke ‘grotemensenboeken’ over allerlei onderwerpen. De andere kinderen begrepen dit niet, en vonden me daarom maar niets. Toch had ik enkele vriendinnen, en ook toen ik de laatste jaren van het basisonderwijs alleen heb doorgebracht, was ik gelukkig. Ik nam poppen mee of een bal om mezelf bezig te houden tijdens de pauzes. Of soms zat ik gewoon op de grond op mijn vaste plaats, kijkend naar de anderen. Ook hier kon ik van genieten. Al bij al heb ik mijn beste vriend op de lagere school leren kennen en ondanks ups en downs, zijn we na al die jaren nog steeds bevriend.

Mijn vader was welgesteld en ik kreeg alles wat mijn hartje verlangde. Als we boodschappen deden en ik wou een springtouw en ik kon niet kiezen tussen 2 springtouwen, kreeg ik ze allebei. Bij mijn vader had ik een groot barbiehuis en heel wat poppen, met accesoires zoals een poppenauto. Ook bij mijn moeder had ik een kamer vol speelgoed. Mijn moeder was alleen, mijn vader was hertrouwd met een aardige vrouw. Ik heb haar nooit kwaad op me weten te zijn en ze stond altijd klaar om me te helpen en te verzorgen. Als kind had ik een labiele gezondheid, ik was echt een probleemkind. Ettelijke keren bleef mijn stiefmoeder bij mij toen ik aan een klein toestel moest ademen.

Toen ik 6 was, trok mijn stiefvader bij mijn moeder en mij in. Aanvankelijk was hij heel vriendelijk en geduldig. Ik heb hem het leven aardig zuur gemaakt, ik kon het niet hebben dat er een vreemde bij mij en mijn moeder was ingetrokken. Ik sliep bij mijn moeder in bed en moest dit ineens afstaan aan iemand die ik niet kende. Ik draaide na een tijdje bij en toen begon hij met me met de harde hand op te voeden. Regelmatig kreeg ik meppen of werd er aan mijn haar getrokken. Soms werd ik buitengesloten en mocht ik enkele minuten niet meer binnen. Eenmaal tijdens zo’n moment hoorde ik toevallig kinderen spelen in de speeltuin die achter onze garage lag. Ik zat er toch maar te zitten dus ik ging kijken. Hij had het helaas ontdekt en heeft me aan mijn haren terug naar binnen gesleept. Soms kreeg ik de schuld over dingen waar ik niet eens iets van wist. Ook zijn vuisten balde hij regelmatig naar mij of probeerde me in brand te steken. Ik zocht bescherming bij mijn moeder, maar zij duwde me letterlijk in zijn armen zodat ik was overgelaten aan zijn agressie. Nooit heb ik begrepen waarom mijn moeder niet voor me is opgekomen.

De relatie tussen mijn vader en zijn tweede echtgenote eindigde toen ik 12 was. Er kwam een nieuwe vriendin die geboorte gaf aan mijn eerste halfbroer. Zij was 17, ik 12. Toch kwamen we goed overeen. Mijn vader zijn zaak ging overkop en we verhuisden naar een klein appartementje. Ondanks de financiële moeilijkheden hadden we het goed, en ookal moest ik zo afzien bij mijn moeder en op school, ik voelde me gelukkig toen ik bij mijn vader was. Nog altijd deed mijn vader zijn best om mij te geven wat ik verlangde. Ik probeerde zo veel mogelijk bij mijn vader te gaan en zag dit als beloning na een hele week afzien op school en thuis.

Ook die relatie liep op de klippen en maakte plaats voor een heel aantal vriendinnen waar ik het doorgaans wel mee kon vinden. Ik werd ouder, dus ik begon te protesteren tegen relaties met getrouwde vrouwen of geflirt met meerdere vrouwen tegelijk. Na heel wat gescharrel is zijn definitieve partner in het spel gekomen, waarmee hij nog 3 kinderen kreeg. Ze heeft me nooit geslagen of een mes in mijn rug gestoken, maar toch heb ik soms de indruk dat ze me niet moet, vooral door bepaalde opmerkingen. Naarmate de jaren vorderden, voelde ik me steeds meer uitgesloten en een indringer in het nieuwe gezin. Ik sloot me af voor iedereen, had geen echte vrienden. Ik werd constant gepest op de middelbare school, ook nadat ik van school was veranderd. In het dieptepunt van de strijd woog ik nog 45 kg. De ware liefde vinden viel ook aardig tegen. Ik heb grote liefde gekend in mijn jeugd en deze was Maarten, iemand die psychiatrische problemen had en bijgevolg onstabiel was. 1 Keer heeft hij bijvoorbeeld onze relatie verbroken omdat hij ineens pater wou worden. Na al die jaren knipperlichtrelatie had ik er genoeg van, en toen hij het dan – weer eens – beëindigde zei ik dat het toen ook wel definitief was. Zoals de verwachten en te voorzien kwam hij daarna weer met hangende pootjes terug, maar ik ben er nooit meer op ingegaan, hoe graag ik hem ook zag. Niet zo heel lang daarna sprong hij onder een trein en is hij overleden. Ik ben niet naar zijn begrafenis geweest. Het gevoel van liefde en tederheid dat ik miste, verving ik door voeding. Ik vrat me dan ook elke dag vol, met als gevolg dat ik algauw 40 kg was aangekomen. Dit deerde me echter niet, want ik was in contact gekomen met islam en vond dat ware schoonheid binnenin zat, zowel karakter als geloof.

Kort nadat ik bekeerd was, ontmoette ik een leuke moslim van Bangladesh, zijn naam was Zobayer. Ik wou met hem trouwen, maar helaas wou hij niet meer dan een ‘gewone’ relatie, zoals ‘gewone’ Belgen met elkaar hebben. Dit zou uiteindelijk lang blijven aanslepen en mij helemaal kapot maken. Dom als ik ben, heb ik aan deze man mijn maagdelijkheid gegeven aan de leeftijd van 19 jaar. Ik werd heel ongelukkig, aangezien de moslims waarmee ik aanvankelijk bevriend was, hun eigen leven begonnen te leiden en andere moslims die ik ontmoette, sloten me uit de groep. Ze keken neer op mij omdat ik in hun ogen geen echte moslim was, maar slechts een bekeerling. Nog steeds had ik een laag zelfbeeld hierdoor, en bij de Belgische mensen vond ik ook geen steun, zij zagen me als verraadster van mijn eigen land. Zobayer was de enige met wie ik het echt goed kon vinden en die ik echt vertrouwde, maar hij wilde niets meer dan een fysieke relatie. Ik wilde voor het geloof gaan maar ik had de kracht niet om Zobayer uit mijn leven te bannen. Elke dag was voor mij een dilemma en ik ging eraan kapot, ondanks dat ik me toch nog lang heb kunnen handhaven.

De dingen beterden toen ik Arabistiek ging studeren, ik ontmoette mijn beste vriendin in mijn klas. Ze was ook bekeerd. Wij waren als zussen en we deelden alles samen. Maar de miserie zou snel terug beginnen: in de moskee had ik een broeder ontmoet, die ik leuk vond maar het was niet wederzijds. Hij vond me niet serieus genoeg omdat ik geen maagd meer was. Ik vond het echt jammer zo beoordeeld te worden op een fout uit het verleden, maar het leven gaat door. Achteraf kwam ik te weten dat zijn tijdelijke papieren waren afgelopen, en hij moest een heel hoog bedrag betalen in de universiteit om te mogen studeren, tenzij hij met een Belgische zou trouwen en hierdoor de Belgische papieren zou krijgen. Van deze verandering wist ik op dat moment echter niets en na een aantal maanden contacteerde hij me opeens, dat hij met mij wou trouwen en dat ik 1 week de tijd had om te beslissen. Het beeld dat ik van hem had was een aardige, praktiserende moslim. Ik had begrepen uit zijn uitleg dat hij werkte als leraar en dus een inkomen had, en ook een eigen huis. Ik had de keuze tussen een onzekere relatie met Zobayer die niet wou trouwen, of een huwelijk met een praktiserende moslim. Ik koos de 2e optie.

Op weg naar de moskee om te trouwen, voelde ik me echter heel slecht en ik wist dat ik nog niet klaar was om te trouwen omdat ik nog steeds van Zobayer hield. Ik had een heel slecht gevoel over de hele situatie. Dus, toen ik aankwam, zei ik tegen de imam, waar iedereen bij zat, dat ik niet kon trouwen en dat de boel was afgelast. Ik ben nogal emotioneel van aard dus huilend rende ik de moskee uit. De broeder kwam me achterna, hij zei dat ik moest kalmeren en stelde voor een kopje thee te gaan drinken bij een zuster in Brussel. Hiermee stemde ik in.

Ik ben toen getrouwd, zonder dat ik het wist en wilde. Terwijl ik bij de zuster een kopje thee dronk, hoorde ik ineens dat er een aantal mannen toekwamen. Ik kon ze echter niet verstaan want ze spraken Arabisch en dat kon ik niet, en tevens zat ik met de zuster apart. Ik had dus geen idee waarover ze spraken. Ik vroeg het me ook niet af. Opeens hoorde ik dat ze dua begonnen te doen, of Koran ik weet het niet, en ik dacht bij mezelf maa sha Allah. Maar dan kwamen ze achter het gordijn bij mij, en zeiden ze ‘proficiat, je bent getrouwd’. Ik begon meteen terug te wenen en ik zei dat kan toch niet? Maar ze antwoordden dit is islam. Ook de zuster zei dit. Ik geloofde het. Een bruidsschat had ik niet, ik heb achteraf wel een ring, een hoofddoek, een handtas en een oventje gekregen. Ik ging met de man mee naar zijn huis. Ik wou al weglopen van de eerste dag maar ik werd geïntimideerd door mijn man die voor mijn neus iedereen begon uit te nodigen om het huwelijk te vieren. Ik was bang dat de mensen slecht zouden denken dus ik bleef bij hem. Ik dacht dat dit mijn lot was en dat ik het maar moest accepteren.

De man was van Egypte en volgens de Egyptische traditie verlaten vrouwen hun huis niet. Zo ging het ook met mij, vlak nadat we getrouwd waren mocht ik het huis niet verlaten. Zelfs als ik gewoon even naar de bibliotheek moest om iets uit te printen voor school, was het een heel groot drama. Ik was heel erg ongelukkig maar ik durfde er met niemand over te praten, omdat ik er zeker van was dat mensen zouden zeggen dat alles mijn schuld is. De enige die wou luisteren was Zobayer, hij zei dat hij zich ook slecht voelde, omdat ik me slecht voelde.

Ik zag dat de Egyptische man niet ging werken, maar ik dacht dat hij vakantie had omdat het paasvakantie was. Toen de school echter begon ging hij ook niet werken en zat hij altijd in de zetel. Hij zei eerst dat hij geen werk had en op zoek was naar werk, maar het was niet gemakkelijk omdat hij niets wou doen dat ‘onder’ zijn diploma was en het moest iets zijn dat in het genre was van wat hij had gestudeerd. Ik hielp hem dan met zoeken en had iets gevonden, maar toen vertelde hij mij dat hij eigenlijk geen papieren had en dus enkel in het zwart kon werken. Het kwam aan als een slag in mijn gezicht. Het was eigenlijk net alsof ik alleen woonde, ik stond in heel het huishouden alleen ondanks dat hij altijd thuis zat, en ik moest alles betalen. Het enige verschil met alleen wonen was dat er constant iemand in de sofa zat die bepaalde wat ik al dan niet mocht doen, hoe ik me al dan niet moest kleden. Ik besloot uiteindelijk om weg te lopen van mijn man terwijl hij op het vrijdaggebed zou zijn, maar hij kwam erachter en zei dat ik in de hel zou branden als ik hem zou verlaten. Ik geloofde het en was zo bang van de hel, dat ik mijn lot accepteerde.

Al snel begon hij mij te dwingen om officieel met hem te trouwen. Hij verweet mij dat het mijn schuld was dat hij geen papieren had, geen werk, dat hij niet terug naar Egypte op vakantie kon, en dat hij heel veel geld moest betalen in de universiteit, enzovoort. Hij zei dat hij ongelukkig was en dat dit mijn schuld was. Ik was nog zo jong, ik wilde helemaal niet officieel met hem trouwen. Ik hoopte nog steeds, dat er een manier was om uit dit huwelijk te raken, zonder voor eeuwig in de hel te branden. In elk gebed vroeg ik om mij van dit huwelijk te verlossen.

Na een lange tijd afzien, ontdekte hij per toeval dat ik nog steeds contact had met Zobayer. Ondanks dat er niets was tussen mij en Zobayer behalve vriendschap, voelde ik me een verraadster en bedriegster. Ik wou nog steeds uit dit huwelijk weg en met Zobayer trouwen. Zobayer probeerde me te overtuigen om bij mijn man weg te gaan en hij zei dat hij na mijn wachttijd van 3 maanden met mij zou trouwen. Ik biechtte mijn man alles op. Hij werd heel kwaad en zei dat het was afgelopen tussen ons. Hij zei dat ik mijn spullen moest pakken en vertrekken. Toen ontdekte ik echter dat ik op 1 of andere manier van hem was beginnen houden. Nu ik de kans had om weg te gaan, wilde ik eigenlijk niet meer weg. Ik stelde mijn vertrek constant uit en ik hoopte dat het nog in orde zou komen.

Op een gegeven moment had ik helemaal geen geld meer, alles was op en ik had geen inkomen. Ik kon de huur niet meer betalen. Toen moest ik van hem echt vertrekken, want hij zou iemand anders bij hem laten wonen die wel de huur zou betalen. Ik moest alles teruggeven wat ik van hem had gekregen: de ring, het oventje, de hoofddoek en de handtas. Ik had geen andere keuze dan bij hem weg te gaan en terug bij mijn moeder in te trekken, waar de miserie waarmee ik te maken had voor ik moslim werd, terug begon.

Ik wilde dan met Zobayer trouwen maar toen mijn wachttijd voorbij was zei hij dat hij dat eigenlijk toch niet zag zitten. Toen ik dan volledig het contact verbrak, veranderde hij echter van mening en wilden we trouwen. Het nieuwe probleem was dat zijn ouders niet akkoord waren omdat ik maar een Belgische ben, en niet eens echt moslim, maar bekeerd. Hierdoor twijfelde ik om met hem te trouwen en werd het huwelijk afgeblazen. We besloten om vrienden te blijven en ik ging op zoek naar mijn levenspartner, die ik nooit heb gevonden. Vaak wilden de families me niet. Omdat ik en Zobayer altijd in contact zijn gebleven en ik besefte dat ik zielsveel van hem hield, stelde ik hem voor om te trouwen ondanks zijn familie. Hij weigerde echter. Achteraf ontdekte ik dat hij heel wat relaties had met heel wat Belgische meisjes tegelijkertijd. Moge Allah hem leiden. De laatste keer dat ik het ontdekte was wel heel spectaculair, hij was namelijk naar Bangladesh vertrokken zonder mij wat te zeggen. Terwijl ik doodsbezorgd was, kwam boven water dat hij al maanden achter een ander meisje aanzat. Ik heb zoveel keren aan God gevraagd om mijn gevoelens voor Zobayer weg te nemen, en na al die jaren heeft God eindelijk mijn smeekbede verhoord. Nu kan ik me zelfs niet voorstellen getrouwd te zijn met Zobayer.

Ik woonde nog steeds bij mijn moeder en het werd er niet meer houdbaar. Ik stapde naar het OCMW en de sociale dienst omdat ik mijn studies niet wilde opgeven, maar niemand wou me helpen. Ik ging dus voltijds werken naast mijn studies om alleen te kunnen gaan wonen. Het leven zag er iets rooskleuriger uit. Ik had het steeds druk waardoor ik niet kon nadenken en daarbij had ik ook nog eens iemand leren kennen, Bilal, waarmee ik toekomst zag. Nadat ons huwelijk gepland was veranderde meneer 5 dagen voor het huwelijk van mening en blies alles af. Omdat ik eerst dacht dat het enkel uit woede was, annuleerde ik niet alles meteen. Het was echter menens en tot een dag voor het huwelijk was ik druk bezig geweest alles te annuleren: de zaal, de traiteur, diegene die mijn make-up zou doen, de mensen die we hadden uitgenodigd inlichten dat het niet meer doorging, etc. De annulatiekosten waren natuurlijk voor mijn rekening. 1 dag voor het huwelijk veranderde hij nogmaals van mening en wilde hij toch trouwen. Ik vond dit niet serieus en besloot om niet verder te gaan met deze man. Ik huurde mijn eigen flat en probeerde mijn leven te maken met de middelen die ik had.

Na een bepaalde tijd stopte ik met voltijds werken, op aanraden van mijn moeder. Ik zat inmiddels in het laatste jaar en het combineren van de beide werd te zwaar. Ik kon niet meer, zowel fysiek als mentaal was ik op. Al het verdriet, al de tranen, ik kon niet meer. Ik werd depressief en bracht de dagen door in bed. Mijn huishouden werd verwaarloosd en zelfs voor mezelf kon ik niet zorgen. Ik waste me niet, poetste mijn tanden zelfs niet en lag hele dagen depressief te wezen. Na een tijd werd het zo erg dat er 2 jaar lang ziekenhuisopnames volgden. Ik kreeg suïcidale neigingen en heb enkele keren gepoogd een einde aan mijn leven te maken. Eerst experimenteerde ik met het snijden in mijn polsen, omdat ik de mentale pijn die ik altijd voelde, niet meer wou voelen en wou vervangen door fysieke pijn. Op een avond sloegen de stoppen door en haalde ik mijn polsen over met een chirurgisch mes dat ik nog had van mijn vorige studie. Daarna heb ik nog een aantal keren mijn polsen overgehaald met alles dat ik kon vinden: een scheermesje, een veiligheidsspeld, … noem maar op. Toen ik doorkreeg dat dit niet effectief was ging ik over op de medicijnmethode. De storm ging even liggen maar toen Zobayer weg was naar Bangladesh zonder mij in te lichten sloegen de stoppen weer door. Ik overdoseerde Paracetamol maar het enige gevolg was dat ik een paar dagen goed ziek was. Daarna ging de suïcidestorm weer relatief liggen. Ik had een vriend gemaakt in de psychiatrie, Steven noemde hij. Wij konden het ontzettend goed met elkaar vinden en deelden alles. Helaas kwam er na enkele maanden een einde aan onze vriendschap, toen hij zelfmoord heeft gepleegd. Ik begrijp compleet hoe hij zich voelde, het is zo’n moment waarin je overvallen wordt door een heel sterk gevoel een einde aan je leven te willen en moeten maken, waaraan je niet kan weerstaan. Het moet gewoon en je probeert het met alles dat je in de nabije omgeving kan vinden. Mijn lieve Steven heeft het niet overleefd en tot op de dag van vandaag bezoek ik soms nog zijn grafsteen.

Toen ik – weer eens – iemand had leren kennen waarvan ik dacht dat hij de ware was – weer eens – die – weer eens – mijn hart brak, sloegen de stoppen weer door. Om een idiote, banale reden beëindigde hij het contact met mij. Na een week had meneer zelfs al een ander. Te bedenken dat het ook nog eens een illegale Marokkaan is, hoe laag kan je vallen? Ik kon er niet mee om en overdoseerde kalmeermiddelen met alcohol. Na enkele dagen coma gevolgd door enkele dagen niet weten wie ik was, herstelde ik en werd alles terug normaal. De illegale Marokkaan wist dit en heeft zelfs geen enkele keer gevraagd hoe het met me ging. Een vriendin van mij, ook een bekeeerlinge, heeft hij ook tegen me opgezet en zij heeft het contact met me verbroken omdat ik zogezegd haar man zou proberen te versieren (?! – ik ken die man niet eens, enkel van zien). In al de ziekenhuizen heb ik zo veel medicatie gekregen dat ik leefde als een plant: ik stond op, at iets, ging naar de WC en ging weer slapen. Gevoelens had ik niet.

Ik zocht steun op het Al Minara forum, een forum voor en door bekeerde moslima’s waar geboren moslima’s ook welkom zijn. Daar hadden ze me echter ook niet graag en beschuldigden me ervan dat ik loog, dat ik gek ben en andere negatieve dingen. Het drama dat ik heb meegemaakt, dat kan gewoon niet, dat moet gewoon verzonnen zijn volgens hen. Ook op het OntdekIslam forum kreeg ik deze opmerkingen. Ik werd zo negatief benaderd en zat zo vaak in tranen achter mijn computer, dat ik besloot weg te blijven van de moslimgemeenschap. Ik vond niet dat elke moslim slecht is, maar als je jezelf wil beschermen, moet je wegblijven van iedereen, ook de goeden. Je weet namelijk niet wie er goed is en wie slecht.

Een tijdje beleefde ik islam wel achter mijn eigen gesloten muren, in mijn eigen gekke hoofd, maar ik wilde een normaal leven leiden, zoals alle normale Belgen. Ik wilde niet meer omgaan met illegalen die o zo ‘gelovig’ waren en me o zo graag zagen en ander uitschot, ik wilde gewoon gelukkig zijn. Waar lag dan mijn geluk? Wat moest ik doen? Pillen nemen die gevoelens uitschakelen? Een verpleegster uit het ziekenhuis die ook moslima is, vertelde me dat ik moet stoppen met naar geluk te zoeken in dit leven, en zei dat ik enkel geluk zal vinden na de dood.